huilende engelen

How y'all?
In de nacht van zondag op maandag regende het zo hard en zo lang dat we dachten dat Savannah overstroomd zou zijn... maar als de ochtend komt blijkt het een prachtige dag te worden, en de zwoele hitte zal de plassen in geen tijd doen verdwijnen. We kickstarten onze dag met een lekker ontbijtje en een grote beker koffie en besluiten dan om de calorietjes te verbranden door de stad te voet te verkennen... er zijn trouwens wel wat geocaches te vinden hier! Enkele uren later vragen we ons af wat er mis is met ons, we zijn erin geslaagd om geen enkele geocache te vinden! Onze voeten doen pijn en het is heel erg warm dus we kiezen dan maar voor het relaxerend effect van een ijsje, helpt altijd! Daarna slagen we er toch nog in om 2 geocaches te vinden, beter dan niets! We hebben over vandaag niet al te veel te vertellen, het was gewoon genieten van wandelen door de mooie stad, langs al die prachtige huizen, onder al die prachtige oude eiken, sprookjesachtig gedecoreerd met spaans mos... 's avonds kiezen we één van de eetadresjes die Lee ons gesuggereerd heeft en het is ook echt lekker, maar hoewel we tot nu toe alleen maar positieve ervaringen hebben met amerikanen, zien we hier toch het soort dat de gevreesde cliches bevestigd: onze serveerster stelt zich met een smile tot achter haar oren voor als Taylor, ze zal voor ons zorgen zegt ze. En dat doet ze. Overdreven goed. Het komt gewoon té fake over en ze vraagt ons tijdens het eten meer dan 5 keer of alles in orde is. De laatste hap is binnen en Taylor graait ons bord weg en vraagt meteen met nog een grotere glimlach of we nog een stuk overheerlijke perzikentaart willen bestellen. "We're stuffed" antwoorden we en ubervriendelijke Taylor praat ons meteen naar de mond : "natuurlijk! wat een domme vraag van mij hahaha! de rekening dan?" Als we later op de porch nog iets drinken met onze host Lee legt ze ons uit waarom het zo gaat in Amerika: het personeel wordt per uur slechts iets van een 2 dollar betaald, de fooien mogen ze volledig zelf houden dus het klinkt logisch dat ze zoveel mogelijk tafels op een avond willen doen. de verplichte 20% fooi op de rekening loopt dan behoorlijk op natuurlijk! Lee vindt het zelf ook maar niks en ze geeft ons nog als tip dat als we wat rustiger willen eten we aan de bar moeten gaan zitten, het is wel niet romantisch maar dan krijg je alle tijd die je wil en de mensen achter de bar vinden dat nog leuk ook want die krijgen anders nooit fooien.
De volgende ochtend: dinsdag 1 september, een feestelijke dag voor ons dus want we zijn vandaag 8 jaar getrouwd! Naast het huis waar we slapen is een kleine bakkerij "rum runners bakery", ze waren de voorbije dagen gesloten maar vandaag zijn ze open en voor het eerst sinds we in de usa zijn krijgen we brood te eten in plaats van bagels of croissants! De eigenares van de bakkerij heeft reizen gemaakt naar Europa en heeft er brood leren bakken, iets wat je hier helemaal niet veel ziet. Vandaag vertrekken we naar Charleston, South Carolina, maar niet voor we één van de belangrijkste bezienswaardigheden van Savannah nog gezien hebben: Bonaventure Cemetery. Wat een manier om een huwelijksverjaardag te vieren hé: naar het kerkhof ;-) Maar zeg niet kerkhof tegen Bonaventure Cemetery! Het werd beroemd dankzij het boek en de film "midnight in the garden of good and evil" en als je er rondwandelt voelt het helemaal niet aan als een tuin des doods, maar als een sprookjesachtig en indrukwekkend park, vol grote eiken, spaans mos, bloemen... Op veel van de graven staan indrukwekkende beelden, vaak van huilende engelen, er is zelfs een engel waarvan gezegd wordt dat ze een veranderende gezichtsuitdrukking heeft, en effectief, afhankelijk vanuit welke hoek je naar haar kijkt kijkt ze eerder bezorgd of diepdroevig of neutraal of vredig. Het meest bezochte graf is dat van Gracie Watson. Gracie werd geboren in 1883 als dochter van de manager van het luxueuze Pulaski hotel, één van de beste hotels in het zuiden. Gracie was een vrolijk meisje met heldere ogen dat het hart van iedere hotelgast kon winnen. Maar op zesjarige leeftijd sloeg het noodlot toe toen ze 2 dagen voor Pasen stierf aan een longontsteking. Haar vader viel in een diepe depressie en liet op haar graf een beeld maken van Gracie op ware grootte. Na haar dood verhuisden haar ouders naar New England en werden daar begraven na hun dood, Gracie ligt hier dus helemaal alleen, op meer dan 1000 mijl van de enige familie die ze ooit heeft gekend. De geest van Gracie zou hier in Savannah nu en dan nog gezien worden...
Na ons kerkhofbezoekje halen we onze bagage op en nemen we afscheid van Lee en de honden. Voor we doorrijden naar Charleston willen we nog even stoppen in Tybee Island. Het wordt ook wel Savannah beach genoemd, omdat het hier maar 20 minuutjes vandaan ligt. Tybee is een heerlijk ouderwets kuststadje, zonder hoogbouw, zonder Wallmarts... het is er fijn om even te vertoeven en we vertrekken dan ook later dan gepland naar Charleston. Daar aangekomen vinden we een huis dat nog mooier is dan het vorige! Ik denk zelfs niet dat het tijdens deze reis nog mooier zal worden dan dit! Het is een huis zoals je in films ziet, oerdegelijk, en front porch met schommel én nog een porch achteraan, omringd door bomen, prachtig landelijk ingericht, licht... we zouden hier zo willen intrekken! Er lopen 2 leuke poezen rond waarvan we tot nu toe de namen nog niet weten: een hele dikke tijgerkat, en een wit met zwarte poes die een beetje scheel kijkt. Ze volgen overal waar we gaan, als ik uit de badkamer kom zitten ze met z'n tweeën voor de deur te wachten :-) De buurt waar we logeren ligt een stukje van het centrum af dus we rijden een stukje tot we in de buurt een restaurantje bij het water vinden: Ellis Boathouse heet het en het is al garnalen wat de klok slaagt: shrimp met dit, shrimp met dat, shrimp in de pan, shrimp op een stok... Het toeval wil dat wij shrimp heel lekker vinden :-) En ook hier gaat het allemaal redelijk snel maar de bediening is vriendelijk en hier hoor je al veel meer dat heerlijke zuidelijke accent.
De eigenaars Nan en Mark hebben we nog niet ontmoet. Ze waren gisterenavond laat thuis omdat ze onverwacht naar een verjaardagsfeestje moesten, en vanmorgen stond er koffie klaar en een mandje klaar met wat bagels, graanrepen en cornflakes en een briefje erbij. Nan en Mark zijn leerkrachten dus straks na 16u kunnen we kennismaken. Maar eerst: Charleston gaan verkennen! Het is alweer een prachtige dag! Ciao! x