Cajun Country

Ons laatste ontbijt op donderdagochtend in Natchez ronden we af met een lange babbel met een ouder Amerikaans koppel. Ze willen weten hoe verschillend het hier is tegenover in België dus we zijn wel even bezig, zowel over de negatieve als de positieve verschillen. Net zoals bij zoveel Amerikanen spreekt Brugge tot hun verbeelding, maar we proberen het hen uit hun hoofd te praten: het is een kunstmatig stadje met veel te veel toeristen en maar 1 product in de winkeltjes: chocolade... Ja ok... en kant. De andere gasten van wie de kleindochter zogezegd op mij leek vertrekken ook, ze hebben nog een lange rit voor de boeg maar de vrouw wil eerst nog een foto van mij maken om aan haar kleindochter te laten zien. Ik krijg ook een foto van Sophia onder mijn neus geduwd en stel vast dat de gelijkenis niet echt klopt, het is een donkerblond meisje met scherpe gelaatstrekken, niet de dikkop die ik was als kind, maar ik zeg er maar niets van :-) Voor we uitchecken gaan we nog even naar het City Cemetery. Het is na Bonnaventure in Savannah één van de mooiste kerkhoven in het zuiden. We krijgen een cd mee van onze host Paul, met wat uitleg rond bepaalde graven. Zo is er bijvoorbeeld een graf van een man die rechtopzittend in zijn schommelstoel werd begraven, of een klein meisje dat bang was van het donker en dus liet haar moeder een trap naar haar graf bouwen met een venster erin. Er staan ook hier weer veel mooie beelden en hoewel ik kerkhoven meestal deprimerend en eng vind is het hier juist heel rustgevend, met al die bomen met spaans mos... We checken uit in b&b Starlings Rest (even reclame maken, het is er top!) en we krijgen van Paul nog een aandenken mee. In de keuken staat een heel arsenaal aan flesjes "hot sauce", je mag ze allemaal proeven en er is zelfs een top 3 samengesteld. Wij krijgen een flesje mee dat de laatste keer de nummer 1 heeft gewonnen. Onderweg naar Lafayette stoppen we onderweg met een hongertje bij burgerking en we merken meteen dat hier een heel ander soort volk zit. Eén van de rednecks waarmee de plek vol zit, hoort ons iets tegen elkaar zeggen in het nederlands en kijkt ons vuil aan. We snappen direct dat we voor hen "vreemdelingen" zijn en we besluiten maar wat meer engels onderling te praten hier... Hoe dichter we Lafayette naderen, hoe meer de bayou zich laat zien. Op een gegeven moment staat de snelweg letterlijk op palen in het moeras, heel speciaal om door te rijden! Lafayette is het hart van Cajun Country, maar als stadje heeft het niet al te veel te betekenen. Er is niet echt een dorpskern dus als we ons 's namiddags installeren in onze gezellige cabin, besluiten we daarna maar even een pizza te gaan eten en nog iets te drinken op onze porch. Daar maken we kennis met de poes van onze host: Lagniappe. Het is eigenlijk een frans woord, maar in Louisiana worden veel franse woorden gebruikt en de uitspraak is altijd veramerikaansd: denk aan Baton Rouge (beitton roewge) of creme brulee (crem broewleej) Dus Cheryl, onze host, spreekt het uit als: Landjap. Lagniappe is een uitdrukking die vooral in New Orleans gebruikt wordt en het betekent: "a little something extra", dus bijvoorbeeld als je 4 koekjes koopt, maar je krijgt er 5, dan is dat vijfde koekje een lagniappe. De kater Lagniappe werd 4 jaar geleden gevonden als kitten en ze vreesden dat hij misschien de nacht niet zou overleven, maar 4 jaar later is hij een reusachtige rosse kat van meer dan 7 kilogram! En het is een schat, zelfs Robbie kan zijn kopstoten niet weerstaan en hij is er zelfs bijna niet allergisch aan ook! De Cabin heeft alles om een perfecte nachtrust te bieden, maar mijn verkoudheid heeft intussen laten weten dat hij een gemene bronchitis is en ik breng een groot deel van de nacht al hoestend en blaffend door... De volgende ochtend gaat het wel weer en we beginnen de dag met het vers fruit ontbijtje dat Cheryl heeft klaargezet, en knuffels van Lagnappe, en dan vertrekken we naar Avery Island. Dat ligt op zo'n 3 kwartiertjes van Lafayette en het is de thuis van Tabasco saus. Je kan er gratis de tabasco fabriek bezoeken wat eigenlijk toch wel tof was om te doen, daarna kom je in een winkeltje terecht waar ze allerlei spullen van tabasco verkopen en je kan er ook alle sauzen proeven én zelfs ijs met tabasco smaak proeven! En het is nog lekker ook! Een klein beetje verder op Avery Island bevinden zich de Jungle Gardens, een soort nationaal park dat zo strak onderhouden is dat het inderdaad meer op een gigantische tuin lijkt. De route erdoor is ongeveer 5 kilometer en de meeste luie amerikanen doen dat natuurlijk weer met de auto, maar het is hier zo mooi dat het zonde zou zijn om er niet gewoon door te wandelen, dus dat doen we. Als we ongeveer halverwege zijn zegt Robbie "ik ruik dieren", ik ruik zelf niet veel met die stomme verkoudheid en we zeggen nog dat we buiten wat reigers nog niet veel wildlife hebben gezien in dit park... plots zien we een eind verderop opeens 3 mensen staan die onze richting uit kijken. We slenteren traag verder over het stoffige pad, het is broeierig heet en we hoeven ons niet te haasten. We vinden het raar dat ze zo blijven staren en we lachen er nog mee "straks willen ze ons opeten"... als we dicht genoeg zijn roept de vrouw in het gezelschap: "did you see it?" Niet wetend waarover ze het heeft reageren we "what?" En met grote ogen zegt ze: "THE BEAR?!" Nu moet ik eerst en vooral zeggen dat we niet wisten dat er beren in de staat Louisiana voorkwamen, en op de infofolder van dit park stond dat er qua wildlife onder andere alligators, wasberen, vogels en schildpadden rondliepen. Nu hadden die mensen een foto genomen van de beer, het was nog een jong exemplaar. Ze hadden hem in de gaten gehouden en hadden gezien dat hij blijkbaar uit de boom klom en nieuwsgierig achter ons wandelde!! En toen ging hij weer weg... Ze waren blijven wachten voor het geval mama beer tevoorschijn zou komen, dan waren ze ons komen redden ;-) Ze vragen ons nog of we het laatste stuk niet met hen willen meerijden, maar we bedanken daarvoor. We vinden het ergens wel verleidelijk om een stukje terug te wandelen om te kijken of hij er nog zit, maar we besluiten dat het zo alleen te voet echt geen slim idee is. Je weet nooit of de moeder in de buurt is en dan zouden we geen schijn van kans maken... We vragen achteraf in de gift shop van het park of het normaal is dat er zwarte beren zitten en ze reageren heel normaal "oh yeah!"... In het hele park staan dan borden met "Caution! Alligators" en "Don't feed the alligators" maar over beren wordt niks gezegd... Tja, ook al hebben we hem niet achter ons zien wandelen, toch was het een bijzondere ervaring en weer typisch iets voor ons om net rond dat moment te zeggen: "we hebben hier nog niet veel wildlife gezien!" We hebben uiteindelijk bijna een hele dag doorgebracht op Avery Island en voor ons dinner 's avonds willen we eindelijk de echte cajun keuken proeven. Geen betere plaats dan in het hart van cajun country: Lafayette! Er zijn heel veel plaatsen om uit te kiezen maar we laten ons leiden door één van de tips die Cheryl ons gaf: Randol's. Het is een heel grote zaak, op het eerste gezicht ongezellig, maar eens je er even zit heeft het wel iets. Een bandje speelt langzame cajun muziek en mensen staan erop te walsen, al heet dat hier waarschijnlijk niet walsen. En het eten is echt verrukkelijk! Robbie kiest voor bbq shrimps en ik ga voor shrimp etouffee (eejtoewfeej) scampi's op een cajun manier klaargemaakt, superlekker! We willen daarna nog even iets gaan drinken en we proberen Blue Moon Saloon, die hebben we gezien op de reportage van de hairy bikers en het zag er wel tof uit, maar als we er toekomen blijk je er 10 euro inkom voor te moeten betalen. Na alle goeie live muziek die we al gezien hebben en die gewoon op fooien werkten, vinden we dit toch een beetje idioot, zeker omdat we nog niet weten of we de muziek wel tof gaan vinden. We lopen wat verder het centrum in en vinden Pat's Downtown. Daar staat een band gratis te spelen. We drinken er iets en besluiten dat Cajun en Zydeco muziek toch niet helemaal ons ding is, of misschien is de band gewoon niet goed en moeten we het nog een kans geven, maar voorlopig besluiten we de avond af te sluiten. Zaterdagochtend rijden we na het ontbijt en de nodige Lagniappe knuffels door naar Lake st Martin. Je kan er een swamp tour doen, maar dat gaan we al doen in de omgeving van New Orleans, en we besluiten om het meer rond te wandelen, het is er prachtig en er liggen een aantal geocaches. Uiteindelijk doen we er weeral bijna een hele dag over en we zien een paar heel grote alligators. De man in het visitor center had nog gezegd dat er momenteel veel kleintjes zijn, dus als we een soort gekwaak horen als van een kikker, dan zijn dat geen kikkers, maar kleine schattige alligatortjes! We moeten dan wel alert zijn dat mama ook in de buurt is natuurlijk! We horen tijdens onze wandeling heel veel van die schattige bijtertjes, maar we zien ze niet. Op een gegeven moment leun ik wat dichter bij een bord waar een uitleg op staat over waarom je geen alligators mag voederen en als ik even opzij kijk zie ik dat ik op nog geen meter van een heel groot exemplaar sta! Hij ligt in het water met zijn kop op de kant. Ze vallen niet aan hoor, maar het zou gek zijn je te dicht te wagen als er kleintjes bij zouden zijn. Op de terugweg draait een voorbijrijdende chauffeur zijn raampje open om te zeggen dat we een beetje verder niet te dicht tegen de kant moeten lopen, want daar ligt een 3 meter lange alligator op de kant. Blijkt het om onze zelfde vriend te gaan, die alweer terug in het water is gegleden. De reden dat hij er uit was gekomen is direct duidelijk en onbegrijpelijk. Iemand heeft hem stukken watermeloen gevoederd. Vlak naast het bordje dat zegt dat je ze niet mag voederen omdat ze dan hun angst verliezen voor mensen en agressief kunnen worden en er kans is dat ze moeten worden afgemaakt. Sommige mensen zijn toch echt niet te vatten... We wandelen maar verder voor iemand denkt dat wij de voederaars zijn. Na onze wandeling voelen we de nood aan een douche, het is alweer heel erg warm vandaag. 's Avonds gaan we naar het jaarlijkse Pepper Festival in St. Martinville hier dichtbij. (ja hier in Louisiana hebben ze iets met pepers) Het is zo'n echte volkse kermis zoals je in amerikaanse films ziet, supergezellig en gemoedelijk. Er is ook een pepper eating contest en Robbie laat zich overhalen om mee te doen. Als het moment van de wedstrijd aanbreekt blijkt dat er maar 3 deelnemers zijn en natuurlijk wordt de deelnemer uit het verre België onder luid gejoel onthaald! Dat zijn ze hier in Louisiana niet gewend en tijdens de wedstrijd roept iedereen zijn naam om hem aan te moedigen! Robbie eindigt uiteindelijk op een mooie tweede plaats nadat hij 6 pepers naar binnen heeft gespeeld, waaronder eentje de habanero peper, een van de pikantste ter wereld was. Helaas krijgt hij er geen medaille voor, maar waarschijnlijk komen er wel foto's op de facebookpagina van het St. Martinsville Pepper Festival, dus hou in de gaten ;-) Het was in elk geval weer een geweldig toffe avond, dit zijn de kleine extra's die reizen zo bijzonder maken, dingen die je bij geen enkel reisbureau aangeprijsd krijgt... gewoon een keertje doen wat de locals doen, zo'n momenten blijven hangen voor altijd... Morgen vertrekken we naar onze laatste halte op deze onvergetelijke reis: op naar "The Big Easy"... New Orleans. Ciao x