And all that jazz...

Oh lieve volgertjes, ik wou dat ik het niet moest zeggen maar dit is de laatste blog van deze fantastische reis! Donderdagochtend 24 september... vroeg uit de veren want we willen alles uit onze laatste dag halen. Na ons ontbijt op de french market zoeken we een paar geocaches in de buurt. Bij één ervan komen we cachers uit Arkansas tegen, ze vinden het alweer geweldig dat wij uit België komen... ik denk dat Amerikanen als ze aan Europa denken gewoon denken dat het een soort pretpark is waar ze de eiffeltoren, de big ben, venetië enzovoort kunnen bezichtigen in een paar dagen... Ach ja :-) Na het geocachen bezoeken we een museum dat net 2 tentoonstellingen heeft lopen die ons boeien: de eerste is Katrina en de tweede is Mardi Gras. We zijn blij dat we na de tentoonstelling over Katrina nog wat vrolijkers te zien krijgen, want het is beklijvend... Ik weet nog dat ik zelfs in mijn anti-Amerika periode een grote aantrekkingskracht voelde naar Louisiana toe, en in het bijzonder New Orleans... ik dacht na Katrina dat we daar wel nooit naartoe zouden gaan... het is gelukkig toch gelukt en in de stad zelf is nog weinig of niets te merken van de orkaan, maar deze tentoonstelling krijgt ons wel even stil... Het moet absolute horror zijn geweest: chaos, mensen die alles kwijt zijn geraakt inclusief huisdieren en familieleden... verschrikkelijk... Op het einde van de tentoonstelling staan videoschermen met getuigenissen van mensen die het hebben meegemaakt. Ze vertellen over de angst, het verlies, de stank... en dan beginnen ze te vertellen over waarom ze hier toch terug hun leven hebben opgebouwd: de sfeer! de muziek! het eten! de levenslust! Die mensen hun hart ligt hier en geen orkaan kan ervoor zorgen dat dat hart stopt met kloppen!
Robbie koopt onderweg nog een harmonica, hij wilde dat al langer en dit is een goedkoop exemplaar van 7 dollar maar het speelt! Hij had gelezen dat je op 5 minuten tijd kan leren harmonica spelen, en op 5 jaar kan leren GOED harmonica spelen, maar op die 5 minuten lukt het in elk geval al om het bijgeleverde liedje "when the saints come marching in" te spelen! Stel dat hij er goed in wordt, dan is het toch cool om te zeggen dat hij zijn eerste harmonica in Nola heeft gekocht?!
In de namiddag genieten we nog een paar uurtjes van het zwembad van ons hotel. Hetgeen waar we het steeds weer het moeilijkst mee hebben is het weer in België. Als we denken aan lange mouwen, lange broeken, jassen, gesloten schoenen, laarzen... BWEIK! Daar draait onze maag van om! Maar het kan niet anders, aan elk mooi liedje komt een einde...
Als we genoeg zon hebben gehad begeven we ons naar het Louis Armstrong Park want daar is het vandaag "Jazz in the park", een gratis concert dat begint met een echte "Second Line"! Een second line is een soort voorproefje op Mardi Gras. We weten nu al dat we zeker ooit terug naar Nola willen komen voor Mardi Gras... het moet het grootste feest op aarde zijn, kleurrijker, mystieker en leuker dan het carnaval in Rio. In elke winkel in Nola worden al maskers en tutu's en toebehoren verkocht. Het moet er waanzinnig aan toegaan dan! Dus die second line is een klein voorproefje: een brass band begint te spelen op het podium en dan duiken voor het podium een paar kleurrijke figuren met bizarre parasols op en beginnen te dansen. Het wordt een show waardoor je echt zin krijgt om terug te komen met Mardi Gras... die fantastische "laissez les bon temps rouler" sfeer waarin de southern belle genaamd Nola in baadt. Dit laat niemand onberoerd... Na de second line besluiten we eindelijk eens zo'n Hurricane te gaan proeven, het is dé cocktail van Nola en de echte originele moet je drinken bij Pat o'Brien's, dus dat doen we dan ook. We proeven er eentje (of eigenlijk twee) en dan moeten we verder, want we moeten nog iets gaan doen...
Even later wandelen we "Electric Ladyland Tattooshop" binnen voor onze ultieme herinnering aan deze trip. Voor onze naaste familieleden die misschien fronsen nu: dit is geen alcohol gerelateerde beslissing, echt niet! Dit idee gaat al mee van in Nashville, en we hebben toen besloten dat als we het zouden doen, het in New Orleans moest zijn. Het resultaat zullen jullie binnenkort wel zien maar wij zijn er heel héél gelukkig mee :-)
Owja, nog iets dat ik was vergeten in vorige blogs: weten jullie nog hoe iedereen ons bang maakte voor lovely Nola? Wel, met een klein tikkeltje gezond verstand weet je hier echt wel wanneer je terug moet draaien hoor, de sfeer is heel vriendelijk. Er is één oplichterstruc waar ze ons op voorhand voor hadden gewaarschuwd, en dus waarschuw ik jullie alvast ook mochten jullie van plan zijn om deze fantastische kant van de usa ooit te bezoeken: Op straat word je regelmatig aangesproken met deze vraag: "I like your shoes man, I bet I can tell where your got them!" Wat je dan moet doen is lachen en verderlopen, want de nietsvermoedende toerist zou blijven staan en aarzelend iets mompelen van: "Goh, van waar had ik ze nou weer..." De oplichter zal zeggen: "you got them on your feet!" Het is dus een soort grapje maar voor de oplossing van dat grapje zullen ze er wel op staan dat je hen wat dollars geeft! Tot zover gaat het dus in Nola, we hebben geen geweerschoten gehoord, ik heb mijn tas altijd losjes over mijn schouder gedragen... met andere woorden: laat je alsjeblief niet te bang maken. Gebruik je gezond verstand en geniet van de stad, het gaat er echt heel vriendelijk aan toe! I hate to say it maar ik ben aan mijn sluitstuk toegekomen. We hebben net nog wat heerlijke muziek meegepikt in "the spotted cat" hier in Frenchmen Street en ik wil er eigenlijk helemaal geen eind aan breien, maar het moet... Deze reis heeft ons weer een stuk rijker gemaakt, naast duizenden foto's heeft het ons nog veel meer herinneringen bijgebracht en ons doen beseffen hoe gelukkig we wel zijn. En het waren 4 weken maar het leken wel 4 maanden te zijn geweest doordat we zoveel verschillende omgevingen en culturen hebben gezien op 1 reis. Robbie heeft het nog mooi verwoord: het is alsof we 4 weken geleden op de pauzeknop hebben gedrukt. Even pauze van alle gekte in België, al het moeten en van hier naar daar rennen... even op pauze om te genieten van de dingen die er écht toe doen voor ons... ervaringen, indrukken, smaken, muziek, ontmoetingen, belevingen... ja belevingen, dat is het... het is een grotere rijkdom dan het winnen van de lotto, dat is leven... LEVEN!!!
Wat zijn we dankbaar voor het leven dat we mogen leiden, wat zijn we dankbaar voor deze reis, waarvan elke bestemming ons weer heeft doen inzien waar Robbie en ik echt voor leven: de wereld zien... dingen beleven, genieten van kleine momenten...

Ik sluit af met een paar zinnen uit de songtekst van Louis Armstrong's: "do you know what it means to miss New Orleans"
"Do you know what it means to miss New Orleans... And I miss it night and day.
I know I'm not wrong, this feeling's getting stronger the longer I stay away. Miss them moss covered vines, the tall sugar pines, where mocking birds used to sing...
And I'd like to see that lazy Mississippi hurrying into spring...
The moonlight on the bayou, a creole tune that fills the air...
I dream about magnolias in bloom and I'm wishing I was there..."

Ciao x