Zoveel babies

Hola Hola! Er mankeerde gisteren nog een kleinigheidje aan mijn blog. Ik probeerde het nog te wijzigen maar de wifi is hier soms zo traag en het is niet meer gelukt. Niet dat het zo belangrijk is, maar ik wil jullie niets onthouden :-) Gisterenavond passeerden hier naast ons terras ineens 2 opossums, de eerste al een redelijk groot exemplaar en de tweede was echt gigantisch! Ik wist niet dat die ZO groot werden! Ze zullen wel niet zo aaibaar zijn als de babies in het center denk ik. Over babies gesproken, er zijn er echt véél te veel in de nursery momenteel: rond de 20! Er zijn 3 baby aapjes, 6 luiaardjes, 2 oppossums, 2 agouti's (gevonden met de navelstreng nog aan hun lijfjes ocharme) een ocelotje, een stekelvarkentje, een kolibri, nog een paar andere vogels die nog in de nursery verblijven en ik vergeet er zeker nog een paar! Ergens is het natuurlijk goed dat ze hier terechtkomen, anders zouden ze zeker dood zijn gegaan, maar het is voor de mensen die in de nursery werken echt enorm veel werk.
Robbie had vanmorgen (rarara) bosdienst en had niet veel te vertellen vandaag. Hij heeft het klimrek nog wat meer afgewerkt, maar toen hij er een dak op wilde maken van bananenbladeren werden de apen helemaal gek, dat is dus niet gelukt :-) In de namiddag moest hij met Manina en Papetta naar het andere bos en daar gebeurt ook nooit wat. Ik heb hem alleen gezien tijdens de lunch en we hebben die lekkere empanada's gekocht van Juan.
Ik had eerst paarden met één van de drie nieuwe meisjes. Hoe later op het jaar hoe minder nieuwe vrijwilligers er beginnen op maandag, dat valt echt op. Veel vrijwilligers zijn studenten dus die moeten weer naar school natuurlijk. Vandaag begonnen er 2 Duitse meisjes en eentje uit Wales. Het viel ons vorig jaar al op en nu weer: er komen heel veel Duitsers hier. Het zou te maken kunnen hebben met een soort morele verplichting om in je leven iets goed te doen zonder er iets voor terug te krijgen. Nathan vertelde ons dat dat bijvoorbeeld in Amerika heel erg leeft. Er wordt min of meer van je verwacht dat je minstens één keer in je leven als vrijwilliger gaat werken. Misschien is dat in Duitsland ook zo? En misschien hebben ze rechtstreekse vluchten naar hier? Ik weet het niet, het valt in elk geval op! Na de paarden moest ik de twee Duitse meisjes uitleggen hoe ze de was moesten doen (nieuwe vrijwilligers krijgen op hun eerste dag altijd de rotjobs) en daarna mocht ik al iets van mijn wensenlijst schrappen: ik mocht Tammysitten! De miereneter was vandaag heel lui en viel steeds in slaap waar hij stond. Hij slaapt dan soms maar 5 seconden en doet dan weer verder met wat hij bezig was, zoals eten of rondwandelen. Hij mag gaan waar hij wil, maar omdat hij aan één oog blind is heeft hij vaak de neiging om in de richting van zijn goede oog te lopen, en dan loopt hij dus in cirkeltjes. Als hij dat doet moeten we hem even oppakken en weer neerzetten, in de hoop dat hij terug normaal loopt. Als de gidsen langskomen en hun uitleg doen aan de toeristen leer je altijd heel wat bij. Zo hoorde ik vandaag dat er drie soorten miereneters leven in Costa Rica: de silky miereneter, die zijn heel klein, leven in bomen en worden bijna nooit gezien. Dan heb je de tamandua miereneter, zoals Tammy, dat zijn diegene die het meest voorkomen. En dan heb je de reuzemiereneter, maar die is zo goed als uitgestorven hier.
Na de lunch nam ik Valerie even over in de luiaardtuin zodat zij kon gaan eten maar even later kwam Gisela vragen of ik toch nog iets langer kon blijven zitten want Valerie moest de kaaimannen gaan observeren. Ze hadden er 2 samengezet en ze moest kijken of ze niet zouden vechten. Ze deden blijkbaar helemaal niets en het bleek een nog saaier jobje dan luiaarden observeren. Toen we de luiaarden hadden binnengezet en hun verse takken hadden opgehangen, ging ik mee de apen halen. Tonino komt altijd direct naar mij, maar ik vertrouw hem voor geen haar meer. Ik nam Iris ook nog mee en Aldo, maar er ontstond een gevecht tussen Tonino en Aldo bovenop mij dus met mijn handen vol moest ik die twee uit elkaar zien te houden. En dan... blob... een zwaar gewicht dat op mijn rug sprong: Nerea. Gelukkig bleef ze niet zitten, ze is zo groot en ik had al 3 apen en een deken vast, dat is al zwaar en vooral warm genoeg!
De werkdag zit erop en na mijn blog gaan we straks iets eten in Flipflop's met Iris en daarna is het weer tasty tuesday!
Ik waarschuw jullie alvast dat er morgen en overmorgen geen blog zal komen. We vertrekken morgenvroeg naar Bocas del Toro voor onze minivakantie en ik ga daar niet bloggen. Vrijdagnamiddag zijn we weer terug dus dan zal ik jullie uitgebreid vertellen over onze trip naar Panama! Ik ben superbenieuwd!
Hasta pronto!
Ciao! x