de laatste

Hola! Het is zover, tijd voor de terugreis. Ik schrijf deze blog tijdens de lange busrit naar San Jose. Gisteren voor de laatste keer een feestje gebouwd in Tasty Waves. Ter ere van hun 4-jarig bestaan waren er een paar extra's, je kon bijvoorbeeld je gezicht laten beschilderen. Na een paar uur liep zo goed als iedereen rond met een beschilderd gezicht, wat voor een leuke en vrolijke sfeer zorgde. Het was een heel leuke manier om afscheid te nemen, maar we voelen dat we eventjes zijn uitgefeest nu. Er zijn een paar dingen waar we naar uitkijken thuis: jullie natuurlijk, Pixie, en weer even wat gezonder gaan leven, want het is wat geweest hier! Ik probeer mezelf te troosten met al die leuke dingen die op ons wachten, en we proberen de gedachten aan al wat we hier gaan missen te vervangen door gedachten aan dingen waar we naar uitkijken. Ik vind het hier bijvoorbeeld fantastisch om altijd op flipflop's rond te lopen, niemand draagt hier iets anders en ik ga dat missen, maar ik kijk ook uit naar mijn hoge hakken, dat kan je hier echt niet dragen. In laarzen heb ik dan weer helemaal geen zin, net als in winterkleren... ik kan me op dit moment nog niet voorstellen dat ik dit weekend geen shortje, topje en flipflop's zal kunnen dragen. Verder kijk ik uit naar kaas. Je kan hier alles kopen... behalve... lekkere kaas. Ik probeer nog andere dingen te bedenken maar helaas... ik kan er geen vinden. Toen Robbie daarstraks mijn fiets ging verkopen vroeg de fietsenmaker: "are you leaving? but why?" We hebben die vraag nog al gehad, mensen hier kunnen echt geen reden bedenken waarom je hier zou weggaan :-) Vanmorgen gingen we ontbijten bij Bread&Chocolate met Iris en Paula, en even later kwam ook Rebekka, een Amerikaans meisje dat in Tasty Waves werkt, erbij zitten. Het was lekker en gezellig en op een gegeven moment ging het gesprek over hoe in Paula's thuisland Zweden allerlei idiote wetten en regels bestaan, nu willen ze bijvoorbeeld iedereen verplichten om 2 jaar hogeschool te volgen. Bizar. Enfin, ze vertelde ook dat er plots beslist was dat alle Pippi Langkous boeken en films moeten aangepast worden, omdat er zogezegd racistische stukken in zitten. Wij begonnen daarop over de klucht rond zwarte piet. Maar omdat Paula en Rebekka Sinterklaas niet kennen moesten we dat dus eerst gaan uitleggen. Probeer dat eens te doen in het Engels en dan hoor je hoe raar die hele Sinterklaas eigenlijk is :-) Wat volgde was een hilarisch gesprek over: Sinterklaas is a guy in a red dress with a long beard. He rides on a white horse and he brings toys for the children. The kids have to put a shoe in front of the stove with a carrot in it and then Black Cock (sorry voor de flauwe humor maar zo klinkt het nog grappiger) climbs down the chimney to put toys there and if the kids are bad then Black Cock puts them in a bag. We hebben zitten gieren van het lachen. Paula en Rebekka zaten te kijken van "wat een gek land, dat België" Na het ontbijt gingen de allerlaatste uurtjes in, we besluiten dat een duik in de zee wel deugd zou doen dus dat doen we. En dan is het jammer genoeg tijd om onze bagage te halen :-( We nemen afscheid van Heidi die net als vorig jaar uit de lucht komt vallen "maar ik dacht dat jullie morgen pas weggingen?" Ze bedankt ons omdat we aangename gasten waren en ik zeg nog eens sorry voor haar kapotte tv. Ach ja, ik had daarover nog niet geblogd. Vorige week zaten we rustig op ons terras toen we opeens een luide knal hoorden. Het leek van boven te komen dus we bleven zitten. Toen we 's avonds wilden gaan slapen zagen we dat de tv op de grond lag! Het is nog zo'n oude zware bak en de plank waar hij op stond was niet gebroken of verzakt. Superakelig! We hebben er geen enkele verklaring voor gevonden... Griezelig hé. Enfin, we namen afscheid en slenterden naar de bushalte. Dit is het vervelendste onderdeel van reizen. Nu wil je gewoon zo snel mogelijk thuis zijn. De bus stopt onderweg 1 keer voor een plaspauze en daar kwamen we de baas van Tasty Waves nog tegen. Hij zit blijkbaar op onze bus en vroeg of we in San José een taxi willen delen. Komt alweer goedkoper uit :-) Hij vliegt morgen naar new york voor een huwelijk en gaat daarna op familiebezoek.
Zucht, ik draai maar wat rond de pot om niet teveel te moeten denken aan hoe hard we het gaan missen. Zoals ik al zei gaan we volgend jaar naar de USA. Ik wilde het jaar daarna naar Cuba maar we hebben daarstraks beslist dat dat nog wel kan wachten. Binnen twee jaar zijn we weer JRC-volunteers... we kunnen niet anders. Ik denk aan ons eerste uur in het center, Mitchi zat de hele ochtend om mijn nek. Hoe vaak heb ik in de weken daarna wel niet gevloekt op haar warm wurgend staartje, op haar handjes die veel te hard aan mijn haar trokken... nu mis ik haar al, en oropendula, en Quima, en Xai, en Tammy, en Tuki-Tuki en ... Ik denk aan de andere vrijwilligers, hoe we op voorhand vreesden nooit zo'n toffe groep als vorig jaar te kunnen hebben. En toch was het weer zo... allemaal heel verschillende mensen uit heel verschillende landen met 1 belangrijke overeenkomst: een heel groot hart voor dieren. Ook hen zullen we heel erg missen, net als de vele feestjes, al mag het nu eventjes wat rustiger :-) En ik denk aan mezelf en Robbie in het bos, hoeveel lol we daar hadden met "onze" aapjes. Hoe we liedjes verzonnen die allemaal getiteld waren: apenkoppensoep! En dat zongen we dan voor Mitchi of Shacky of Tonino of... wat hebben we daar gelachen! Ach, we nemen alweer een hele berg prachtige herinneringen mee naar huis.
Liefste lezers, het was mij een genoegen om voor jullie te schrijven. Ik hoop jullie allemaal terug te zien binnenkort en ik probeer wat Pura Vida naar ons norse landje te brengen...
Ciao! x