De eerste werkdag!

Vanmorgen was het zover... onze eerste werkdag! Het voelt een beetje aan zoals de eerste dag van een nieuw schooljaar... ergens weten we wel wat te verwachten, maar ook weer niet... nieuwe mensen, nieuwe dieren, nieuwe werkwijzen... We springen enthousiast op onze fietsen en arriveren veel te vroeg op onze werkplek, waar we maar even wachten voor de vernieuwde personeelsingang. We volgen de eerst aangekomene vrijwilliger (Rachel uit Canada) naar binnen en zij vraagt: "zijn jullie nieuwe vrijwilligers? want jullie introductie begint pas om half 11 hoor" We leggen uit dat we hier al hebben gewerkt en dat Gisela speciaal had gevraagd om gewoon om half 8 te komen. "ok then" luidt de lichtjes wantrouwende reactie. Een reactie die op het gezicht van de andere vrijwilligers ook te lezen staat ("wie zijn dat?" "waarom komen ze zo vroeg?") en vooral wanneer we superhartelijk verwelkomd worden door de vaste crew en de eigenaars beseffen we dat het niet makkelijk zal zijn de nieuwe groep snel te leren kennen... er zijn ook veeeel vrijwilligers nu... en straks krijgen er alweer 10 hun introductie! De dag begint dus met hartelijke begroetingen, wantrouwige blikken, maar ook nieuwe hokken en indelingen (Mollie, supermollie en minimollie en nog wat andere vogels hebben nu een heel groot verblijf) en we zien al enkele van de vele nieuwe dieren: Lino, een tamme toekan (Tukituki is hier trouwens ook nog steeds, net als Tequila) en een eekhoorn wiens naam we nog niet weten komt al aan onze veters knabbelen. Even later komt Nerea (de mens, niet de aap) aangewandeld met 2 baby-aapjes op haar, en wanneer ze me een welkomstknuffel wil geven, zitten die aapjes ineens op mij! Maryse is een baby brulaapje, nog heel heel klein, en Mitchi is een baby slingeraapje en met haar is het liefde op het eerste gezicht. Ze wil niet bij me weg, ook niet wanneer ik de taak toegewezen krijg om het paardenterrein proper te maken en Gisela Mitchi wil overnemen... ze wil niet bij me weg. Dus er zit niets anders op dan met Mitchi om mijn nek het zwaar labeur te verrichten. En zwaar labeur is het wel. Naast de zwarte hengst Mario zijn er nu ook nog twee merries bijgekomen: de chocoladebruine Lucia en de hagelwitte Luna: 3 keer zoveel paardenstront dus. En er ligt een dik pak bladeren dat in no-time moet weggeruimd zijn. Het is zweten, en met zo'n levende sjaal om je nek des te meer! Na een tijdje merk ik wel niet meer dat ik haar bij me heb... als ik op een gegeven moment buiten wandel met een kruiwagen vol bladeren, staat er een koppel te wachten voor de eerste tour, ze kijken me aan als kinderen die Mickey Mouse zien... ik glimlach vriendelijk terug, me afvragend waarom ze mij zo aanstaren, tot ik besef dat er een uberschattig aapje in mijn haar verstrikt zit :-) (die zorgvuldige visgraatvlecht was misschien toch niet zo'n goed idee) Tijdens het harken komt Xai ook nog gedag zeggen, met haar 2 hertenkalfjes die dartel rondhuppelen en me nieuwsgierig aanstaren, tot ik een stapje te dichtbij kom, dan springen ze snel weg. En dan plots... AAAUW!!! nee hé? Jij? Ben jij hier nu nog altijd smeerlap? Xao?! Ja hoor, Xao, het hert dat Xai zwanger heeft gekregen en altijd de neiging heeft om met zijn kleine scherpe hoorntjes tegen je aan te schuren, is er nog altijd... helaas. Op een gegeven moment sta ik met een hark op hem gericht, niet om hem pijn te doen, wel om hem uit mijn buurt te houden, want hij kan echt gevaarlijk zijn. Ik ga hem zoveel mogelijk proberen te mijden deze vakantie... Ondertussen is Robbie in het bos, en ook daar blijkt heel wat veranderd te zijn... Shacky, zijn dikke vriend van vorig jaar, is bijvoorbeeld veel groter geworden en ook een beetje agressief... Vorig jaar hield hij al alleen van mannen en was hij vooral bang en verlegen bij vrouwen... nu zou hij blijkbaar vrouwen aanvallen! Er gaan naar het schijnt niet meer veel meisjes naar het bos, maar ik ga toch proberen af en toe mee te gaan! Er zijn nu ook 2 kapucijnapen die geen makkelijk karakter hebben, vooral niet tegen vrouwen (wat is dat toch zeg?!) Maar ik was wel blij te horen dat Shacky direct terug op zijn gemak was bij Robbie, en hem een dikke knuffel gaf! Tegen de tijd dat de tours begonnen moest ik Mitchi in het apenverblijf zetten, zodat de toeristen haar konden zien, maar zelfs daar wilde ze me eerst niet loslaten! Zo kon ik in tussentijd kennismaken met Aldo, hij was vorig jaar een superkleine brulaap, men vreesde dat hij het niet zou halen, en nu is hij een stevig en best knap aapje geworden! En ik ben helemaal weg van de kleine Copito: een baby kapucijnaapje! Die soort heeft echt heel veel expressie in hun geniepige gezichtje, heel schattig om te zien!
Hierna moet ik dikke natte takken lekker vol insecten zoeken voor het kleine neusbeertje Hakuna. Nerea roept me nog na: "pretend you are a coati, what kind of branches would you like?" Tja... ik kies er blijkbaar toch de goeie takken uit want Hakuna begint onmiddellijk te snuffelen en te slurpen aan de takken. Ik raak ondertussen aan de praat met het meisje dat coati-dienst heeft: we converseren een kwartier in het engels voor ik te weten kom dat ze uit Nederland komt en gewoon mijn taal spreekt dus :-) Terwijl we praten brengt Maria plots een bak met een 6-tal gigantische wielwebspinnen. Voor het neusbeertje. We hoeven enkel maar het deksel open te doen en hij eet ze op. Knop omdraaien Debbie... het lukt wel, al weet ik dat dit me thuis nooit zou lukken, toch doe ik het... en Hakuna laat het zich smaken! Er zijn teveel vrijwilligers dus er is ook te weinig werk en ik krijg bijgevolg de "enrichment" taak toebedeeld. Ik maak van kartonnen verpakkingen van eieren en stukjes touw speeltjes voor de papegaaien die ik volprop met allerlei lekkers. 5 minuten later hebben ze mijn creatieve werkjes volledig vernield. Voor Shacky maak ik ook "enrichment". Hij krijgt flessen met gaten in waar dan koekjes zitten, en ik verstop ook bananen met Nutella, en ook een rol wc-papier... zo, die kan zich weer uitleven! De namiddag is voor mij rustig, gewoon wat takken knippen en rondhangen. Maar Robbie heeft genoeg rust gehad in de voormiddag, en moet nu hard werken: stukken van oude dierenverblijven afbreken, met bamboestokken vol kakkerlakken zeulen, en de vijver van de baby-kaaimannen leegmaken. Onze dag eindigt wel uniek... Vanmorgen moesten Encar en Sandro in allerijl vertrekken om mogelijk een kleine katachtige te redden. Vorig jaar zouden we deze nooit te zien hebben gekregen, de nursery was verboden terrein. Nu laat Marloes hem aan ons zien: een ocelot... hij past in haar handen, zo klein, pas twee weken oud... hij miauwt als een katje en hij is prachtig! Duimen dat hij het haalt want het wordt hopelijk een prachtige wilde kat! We fietsen glimlachend terug... wat een fijne eerste werkdag! Vanavond naar Lazy Mon, wat is dat lang geleden! Ciao! x