eindelijk weer terug!

vrijdag 5 september... eindelijk is het zover! Eerst de 10 uur durende vlucht naar Atlanta: weer met Delta gevlogen en het lijkt alsof dat niet eens een jaar geleden is... eerst krijgen we op ons tv-schermpje de veel te grappige veiligheidsvideo, hij is er nog hilarischer op geworden en eigenlijk te grappig, want je bent meer naar de leuke inside jokes aan het kijken dan dat je oplet wat je moet doen bij een noodgeval :-) En vervolgens vliegen de uren letterlijk voorbij: filmpjes kijken, lezen en volgepropt worden met belachelijk veel en lekkere vliegtuigkost. Aangekomen in Atlanta resten ons 3 uren wachttijd. Eerst moeten we door de paspoortcontrole waar we weer eens kennismaken met de clichés die Amerikanen steeds weer bevestigen. Een meisje in de wachtrij wil een selfie nemen... je mag er echter (god weet waarom) geen foto's maken, je mag zelfs je gsm niet uit je zak halen. Een police officer die zichzelf Bruce Willis waant ziet het en stormt briesend van woede op het meisje af: "are you taking pictures?! Show me the pictures now! Erase them immediately! If you take pictures again you will end up in jail lady!" hm... sympathiek. Verder loopt het er nog vol van die norse types, neuroten en gekken, maar gelukkig ook vriendelijke zwarte bejaarden die zorgen dat je niet verloren loopt op de luchthaven. De volgende vlucht brengt ons dan eindelijk naar waar we moeten zijn. Op de luchthaven van San Jose gaat het er een stuk lakser aan toe. De dame die achter de bagageband zit kijkt de hele tijd naar haar Iphone in plaats van naar het scherm die laat zien wat er in je bagage zit... redelijk groot contrast :-) De chauffeur van ons hotelletje in San Jose brengt ons in 10 minuten naar Trapp Family Inn, waar we kunnen genieten van een deugddoende slaap, en 's ochtends zitten we helemaal in de nieuwe tijdszone, van een jetlag is niets te merken. We genieten van een typisch Costaricaans ontbijtje: gallo pinto (rijst met bonen) roerei, toast, bakbanaan en vers fruit. Ik was vergeten hoeveel zoeter de ananas hier is. Daarna raken we aan de praat met een paar sympathieke dames uit Californië... de oudste van het gezelschap is een tante van de receptioniste van het hotel en is voor de tweede keer in Costa Rica. Ze is verbaasd te horen dat we helemaal uit België komen, dat lijkt haar ontzettend ver. Ze is ooit door Europa getrokken en toen heeft ze 8 uur op de luchthaven in Brussel gezeten, maar dat is alles dat ze van ons landje gezien heeft. Ik zeg haar dat het ook niet echt de moeite is om daarvoor terug te gaan, en ze zegt dat er 1 Belgisch iets is waar ze een enorme fan van is... ik verwacht het voorspelbare "bier en chocalade" te horen, maar ze zegt: heurkjoelie pwaaroow! Na verduidelijking te vragen blijkt ze dus Hercule Poirot te bedoelen, de belgische detective ontstaan in het brein van Agatha Christie :-) Ze zijn hier ook net en gaan een rondreis maken door het land. Haar dochter is hier voor het eerst en is nu al verrukt over hoe prachtig het hier is. San Jose is nochtans geen mooie stad, maar het hotel ligt buiten de stad in een mooie tuin met die prachtige gigantische bomen die zo typisch zijn aan het landschap. We zouden willen zeggen: als je het hier al mooi vindt, bereid je dan maar voor om van de ene verbazing in de andere te vallen. We willen haar vertellen over de pracht en puurheid van het land, over de overweldigende natuur, over hoe elke plek waar je stopt weer helemaal anders is dan de vorige... maar de tijd dringt, er komt dadelijk een taxi om ons naar de terminal van de bussen te brengen en we moeten onze bagage nog halen. Dus ik zeg: "you'll absolutely love it!" en we wensen elkaar een fijne vakantie. De oudere dame roept ons nog na: "God bless you"... tja, Amerikanen ;-) De busrit gaat ook weer vlotter dan vorig jaar, toen de chauffeur ons aan de verkeerde halte had afgezet en we op het laatste nippertje toch nog de bus konden halen, je moet anders 4 uur wachten eer de volgende komt! Nu gaat alles vanzelf en tegen 14u30 wandelen we door Puerto Viejo alsof we hier nooit zijn weggeweest. Aangekomen bij de Coconut Grove, onze thuis voor de komende maand, ligt Laila de Duitse herder al in de inkom en ze herkent ons meteen! Ze is een goede waakhond die al begint te blaffen als er nog maar iemand passeert, maar ze ziet ons en blijft kwispelend rustig liggen. Als we even later verwelkomd worden door Heidi, de Duitse eigenares, duwt Laila vriendelijk haar hoofd tegen mijn been :-) Vorig jaar vertelde Heidi ons dat er 1 ding is dat ze mist aan Europa, en dat zijn "ze boobies of ze black women"... Melo Cakes dus :-) Dit jaar hebben we een pak meegebracht voor haar, en hoewel ze eigenlijk niet mag snoepen omdat ze een ontsteking aan haar tanden heeft, stelt ze dat chocolade nooit geen kwaad kan :-) Ik informeer naar Susie, de dikke lapjeskat die ze had, en helaas blijkt ze intussen overleden te zijn: kanker :-( Maar groot is onze vreugde als we het nieuwe katje zien: Sissi, ook een lapjeskat, nog een kitten en superlief! Wij gaan dikke vriendjes worden denk ik :-) Onze namiddag in Puerto Viejo vullen we met naar de supermarkt gaan, alles op het heerlijk langzame tempo, we zien zelfs al een paar bekende gezichten onderweg... het is een beetje als thuiskomen aan de andere kant van de wereld, een raar en tegelijk heel vertrouwd gevoel. Er is op het eerste gezicht niet veel veranderd: een paar bars hebben een makeover of een nieuwe naam gekregen, B-taste (the Belgian bar) lijkt weg te zijn, of is er even tussenuit, en er patrouilleert opvallend meer politie, wat geen kwaad kan hier, al is de sfeer nog zo vriendelijk. Ons eerste aperitiefje is intussen binnen: rum met Canada Dry (ja dat is echt lekker!) en na mijn blog gaan we een hapje eten... En dat zal het zijn voor vandaag! Morgen nog een dagje relaxen en wennen aan de pura vida lifestyle (wat niet zo moeilijk is) en maandag beginnen we eraan! Ik hou jullie op de hoogte! Ciao! X