Bocas del Toro

Hola! Zo... hebben jullie even tijd? Het wordt een lange blog...
Woensdagochtend: het is zover... om 7u45 pikt een busje ons op om ons naar Bocas del Toro te brengen. In onge veer 45 minuten brengt het ons tot in Sixaola, het laatste stukje Costa Rica tegen de Panamese grens. We gaan door de paspoortcontrole en dan is het tijd voor één van de spectaculairste manieren om een grens over te steken. Tussen Sixaola en Panama loopt een oude spoorwegbrug, en die moeten we dus te voet over. De brug zit vol spleten en losse planken, een heel gek gevoel om op die manier Panama binnen te komen. Wij gaan er voorzichtig over met ons rugzakje voor 3 dagen, maar we zien veel backpackers met hun zware rugzak lopen, het moet heel spannend en een beetje eng zijn...
Onderweg worden we al begroet met "bienvenido en Panama".
Aan het einde van de brug wacht ons weer een paspoortcontrole en moeten we ook bewijzen dat we een vlucht hebben terug naar ons thuisland. Je bent welkom in Panama, maar ze hebben liever niet dat je blijft :-)
Daarna is het nog een eind rijden met een ander busje. Onderweg worden we tegengehouden door streng uitziende agenten in militaire kleding... alweer een paspoortcontrole. Maar uiteindelijk lachen en zwaaien ze vriendelijk. Uiteindelijk bereiken we de plek waar we het motorbootje nemen tot in Bocas. Hoe dichter we bij de eilanden komen, hoe helderder het water wordt... Als de boot vertraagt zien we pas hoe helder... overal zie je de bodem en het water is turquoise.
We worden afgezet op het hoofdeiland Colon in de namiddag. We scheuren van de honger dus we zetten ons op het eerste terrasje dat we zien en laten de omgeving op ons inwerken. Het is ongelofelijk: we hebben nog niks gezien en het is nu al adembenemend. De zee is heldergroen en kalm, alle huisjes, bars, restaurantjes zijn gekleurd en staan op palen in het water, de mensen zijn hier zo vriendelijk... We genieten nu al met volle teugen en kunnen niet wachten om de rest te ontdekken. Een komkommer-sinaasappelsmoothie en een citroen-gembersmoothie doen de kater van Tasty Waves als sneeuw voor de zon verdwijnen, al zal de omgeving daar ook wel voor iets tussen zitten! We maken daarna nog een wandelingetje op het hoofdeiland en maken ook kennis met het feit dat er naast heel vriendelijke mensen ook mensen zijn die blanken als wandelende dollartekens zien. Dat is wel een beetje jammer... we weten bijvoorbeeld dat de boottaxi naar het andere eiland 1 dollar per persoon kost, maar als ze merken dat je hier net bent proberen ze meer te krijgen. Het zal wel normaal zijn, de mensen hebben hier niks en werken net zo hard als wij, het moet moeilijk te begrijpen zijn waarom al die westerlingen dit soort dingen zomaar kunnen doen. Bocas bestaat uit zo'n 15 eilandjes en het eiland waar wij verblijven ligt op 2 minuten varen van Colon. Aangekomen bij ons hotel "Faro del Colibri" valt onze mond open. Het zijn 5 kleine gele huisjes op palen in het water met allemaal hun eigen steiger die uitkijkt op de zee. Het doet me denken aan die superdeluxe paalhuisjes op de Malediven die je altijd in folders ziet... alleen is dit vreemd genoeg heel betaalbaar! We wilden eerst nog een compleet pakket boeken voor Bocas, met een hotel op het hoofdeiland. Niet eens een leuk hotel. Maar toen we op Booking.com Faro del Colibri zagen en merkten dat dat goedkoper uitkwam dan het pakket moesten we niet langer twijfelen. Het is gewoon een droom! De dame die ons onze kamer laat zien wil ons uitleggen hoe de tv werkt, maar we onderbreken haar: dat is echt niet nodig! Wie heeft er nu een tv nodig op een plaats zoals dit?! We installeren ons en nemen vanop "onze" steiger een duik in het kristalheldere water. Daarna verkennen we het eiland. Het is niet groot en veeeeel rustiger dan het hoofdeiland, met her en der kleine witte strandjes en maar 2 restaurants/bars. Ik kan me hier zo de perfecte honeymoon voorstellen. Als het begint te schemeren besluiten we wat "tv" te gaan kijken op onze steiger. Je moet gewoon maar gaan zitten en in het water turen en je ziet de meest fantastische schepsels voorbijzwemmen: allerlei vissen, zelfs barracuda's, octopussen, kleine pijlstaartroggen die zich in het zand nestelen en dan plots... zwemt er een gigantische pijlstaartrog onder ons huisje door! Ik kan mijn geluk niet op maar op dat moment weet ik nog niet dat we een paar minuten later nog veel meer geluk zullen hebben. Robbie zit in de badkamer om zich op te frissen voor het eten als ik iets groots zwarts zie. In eerste instantie denk ik dat het weer een rog is maar dan... nee... echt? Ik roep Robbie snel en we zien allebei de Manta zwemmen. Niet de gigantische zwarte manta, daar moet je voor duiken, maar het is de eagleray, een ondersoort van de manta. In tegenstelling tot de ronde platte rog is deze nog groter, zwart met witte stipjes, heeft puntige "vleugels" waarmee hij rustig door het water vliegt, en een hele lange sierlijke staart. Ken je dat gevoel dat je zo vol emotie kan raken door iets? Wij hebben dat altijd door iets in de natuur. We hadden het in Bali, toen we met een klein bootje en zonder andere toeristen bij zonsopgang voor het eerst wilde dolfijnen zagen, we hadden het in Ierland toen we een hele dag door het prachtigste groene landschap fietsten zonder ook maar één mens te zien, we hadden het in Costa Rica toen we in de jungle voor het eerst een groep wilde brulapen zagen en daardoor bijna verdwaalden... en we hebben het nu. Deze omgeving alleen al is zo overweldigend dat ik er tranen van in mijn ogen krijg en dan nu dit... een eagle mantaray... wauw.
Als we een beetje bekomen zijn gaan we eten bij Bibi's on the beach, één van de twee restaurantjes hier. Het is niet ver, maar de weg is donker en onderweg horen we constant geritsel: het zijn krabben. Veel krabben! Isla Carenero staat bekend om de lekkere visgerechten die je hier kan eten en we laten het ons dan ook smaken. Robbie neemt scampi's in rum en look en ik neem de "tropical fish". Het is me een raadsel welke vis dat dan wel is, maar het is heerlijk! Op de weg terug zien we dat de bar van een gezellige hostel nog open is en we besluiten nog een laatste drankje daar te nemen. Zo raken we aan de praat met Daniel, een Duitser die hier een jaar geleden is komen wonen en achter de bar werkt. We hebben het over het feit dat we eigenlijk alleen maar morgen hebben als volledige dag en dat we niet goed weten wat we willen doen. We hebben gelezen over starfish beach: een hagelwit strand met helder water waarvan de bodem bezaaid is met grote rode zeesterren. Dat leek ons wel wat, maar we vragen zijn advies. Hij vertelt ons dat het wel mooi is, maar ook afgelegen en moeilijk te combineren met nog iets anders. Het is natuurlijk zonde als je maar 1 dag hebt. Daniel heeft een vriend Marcel, die erom bekend staat fantastische dagtours te organiseren met een catamaran. We nemen zijn advies aan en kijken er alvast naar uit.
De volgende ochtend besluiten we vroeg op te staan en een uur voor de wekker afloopt trek ik alvast de gordijnen open en dat loont. We ontwaken met het heerlijk zicht van de zon die net opkomt boven de Caribische zee. We vinden voor het ontbijt de enige geocache op het eiland (op heel Bocas del Toro liggen er maar twee) en genieten van ons ontbijtje alvorens we de taxiboot naar Colon nemen. Helaas... aangekomen bij de Catamaran blijkt Marcel een paar dagen vakantie te hebben, en er is een privétour geboekt dus we kunnen niet mee. Er zijn niet veel andere opties dus we laten ons overhalen door één van de "proppers" om een boottocht te maken met een kleine motorboot. En spijt zullen we daar niet van hebben! We varen eerst naar Dolphin Bay, waar wilde dolfijnen zich altijd te goed doen aan de vele kwallen die hier zitten. Maar nog voor we de dolfijnen zien zien we een gigantische zeeschildpad voorbij zwemmen! Het lijkt of alles klopt hier! We zien daarna een aantal dolfijnen en varen dan verder. "waar gaan we nu naartoe?" Onze gids lacht geheimzinnig "nu gaan we haaien zien, en slangen, en draken" Tja... Panamese humor denk ik :-) Als we langs een stuk mangrovebos varen vertraagt de boot zodat we in het ondiepe water de vele zeesterren kunnen zien. Prachtig! En daarna worden we gedropt op Isla Zapatillas... weer een plek om heel stil van te worden. Ik kan het niet beter omschrijven als een strand uit een Bounty reclame. Zacht wit zand, azuurblauw helder water, palmbomen en... haast geen mensen! Dat komt omdat je hier niet zomaar geraakt, tenzij je zo'n boottrip boekt. Het is echt fantastisch! We hebben hier 2,5 uur tijd voor we weer moeten vertrekken en we genieten er met volle teugen van. Het verbaast me niks dat de mensen hier allemaal zo vriendelijk zijn, het is hier overal zo mooi dat het onmogelijk is om niet te glimlachen. Na het strand stoppen we ergens in de zee om te snorkelen. De catamarantour had ongetwijfeld een betere snorkelspot: die zou dieper geweest zijn, met dus meer grote vissen, en nog een tweede minder diepe spot met kleinere vissen. Maar toch is het ook hier erg mooi. We zien niet gigantisch veel vissen, maar het koraal is zo kleurrijk en mooi...
Ik zou zo graag leren duiken, maar ik heb Robbie nog niet kunnen overtuigen. Hij heeft een zekere angst voor de diepte, maar ik denk dat hij het stap voor stap aan het overwinnen is. Er is dus hoop :-) Na het snorkelen stoppen we ergens waar we iets kunnen eten of drinken en daarna varen we nog langs sloth-island, waar we welgeteld 1 sloth zien. We zijn het nu wel gewend om luiaarden te zien dus we vinden het niet zo erg dat het er niet meer zijn hier :-) De trip duurt uiteindelijk een hele dag, van 9u30 tot 16u30 en het is een supergeslaagde dag! De groep waar we mee op de boot zitten valt ook supergoed mee, niet onbelangrijk, we hebben ooit in Turkije met een familie ongemanierde Bulgaren op een boot gezeten en ik heb mij nooit zo geërgerd als toen. Het voordeel is wel dat je op dit soort bestemmingen en aan deze kant van de aardbol heel andere mensen ontmoet. Interessante mensen, mensen met een verhaal, met plannen... zoals het Ierse koppel Sean en Fiona, die net begonnen zijn aan een wereldreis van een jaar. Ze zullen doorheen latijns Amerika reizen, Australië, Azië... stikjaloers zijn we daarop! Of Jonathan, een typische Amerikaan die zijn woonplaats California omschreef als "yeah, the best place in the world man" maar die even later op Zapatillas met open mond om zich heen zit te kijken en zo verbaasd is over hoe mooi en paradijslijk het hier is. Of het lesbisch koppel waarvan de ene helft uit San Fransisco komt en de andere uit de Virgin Islands. Ze hebben daar een tijdje gewoond en gewerkt. Het moet een paradijs zijn, maar haast onbetaalbaar om er goed te leven. Dus nu wonen ze weer in San Fran en Bocas del Toro/Costa Rica is hun vakantie. We keren na de boottocht tevreden terug naar ons Isla Carenero. Er is 1 klein winkeltje op het eiland waar ik even binnenwil. Het is een piepklein huisje op het water, je moet je flipflops uitdoen voor je binnenkomt en binnen hangen allemaal zelfgemaakte juweeltjes, met schelpjes, kraaltjes en andere natuurlijke materialen. Ik koop voor mezelf een kettinkje met een schelp en een armbandje en de vrouw begint een babbel. Over het eiland, over haar werk, over vanalles... Ze waarschuwt ons voor de "sandflies" die hier in deze periode massaal de mensen te grazen nemen. Ja, we hebben inderdaad al gemerkt dat onze benen de hele tijd jeuken, de rotzakken! En ze vertelt ons ook dat we blijkbaar in de allerbeste periode naar Bocas zijn gekomen. September zou de enige maand zijn dat het er hier zo uitziet zoals in de reismagazines! Blijkbaar regent het de rest van het jaar heel erg veel en er zijn ook golven dan, waardoor het water niet meer helder is. Omdat de meeste Europeanen in juli of augustus komen, en de meeste Amerikanen in december, krijgt ze vaak teleurgestelde reacties te horen "maar op de foto's zag het er zo anders uit!" Ik ben blij dat we dit weten nu, want ik ben er zeker van dat we hier ooit nog terug naartoe zullen komen, er is nog zoveel te zien hier! We vertellen haar over de manta die we zagen voor ons hotel en ze zegt dat die hier heel veel zitten! 's Avonds kijken we dus nog even naar onze natuurlijke tv maar helaas... vandaag hebben we geen geluk. We gaan terug eten bij Bibi's, we hadden gisteren al gezegd dat we zouden terugkomen maar ik denk dat ze dat heel vaak horen en ons niet echt geloofden, want als we binnenkomen begint de barvrouw te lachen en de ober geeft toe dat hij de weddenschap verloren heeft :-) We willen net vertrekken als er een hevig onweer losbarst. En met hevig bedoel ik HEVIG! We moeten wachten tot het wat minder hard regent, en dan gaan we nog iets drinken bij Daniel, waar we hem vertellen over de boottrip en over Marcel die er niet was. Er staat nu ook een Nederlands meisje mee achter de bar, ze woont hier nu 7 maanden en we zijn altijd benieuwd hoe dat dan is gegaan. Blijkt dat ze dus op rondreis was met haar ouders en dat ze hier in Bocas iemand zochten in deze hostel. Haar vader zag het niet zo zitten maar gaf toch toe dat ze mocht blijven. Ze is nog een keer een paar weken teruggegaan naar Nederland maar kan niet meer wennen daar. We nemen uiteindelijk afscheid van hen met de woorden die we van een Duits meisje in het center hebben gehoord: "tot de volgende keer, want iedere ontmoeting vindt minstens twee keer in een leven plaats"
's Nachts schiet ik opeens wakker met een vreemd voorgevoel dat ik naar buiten moet gaan kijken. Ik twijfel nog even maar trek toch kleren aan en ga op de steiger zitten in het donker. En ik zweer het: nog geen twee minuten later zie ik 2 eagle manta's voorbijzwemmen! Hoe raar is dat?! Ik vind het zo jammer dat ik er geen foto's van heb kunnen maken. Net zoals we niet veel foto's hebben van onze dagtrip, want ons cameraatje had plots een platte batterij, hoewel hij vol leek te zijn, en ik had mijn iphone in de kluis laten liggen. Ach... ik troost mezelf met het feit dat foto's altijd leuk zijn, maar uiteindelijk is het toch vooral de ervaring die telt. De volgende ochtend zien we de zon weer prachtig opkomen, terwijl de silhouetten van de vele pelikanen zich aftekenen tegen de oranje horizon. Na het ontbijt is het tijd om de boot terug naar Colon te nemen waar we onze terugtocht zullen inzetten. Helaas, we hadden hier wel langer willen blijven, maar tegelijkertijd leek het ook wel lang. Op het busje terug naar Puerto Viejo zien we de alleenreizende Duitse man terug die we op de heenreis ook al zagen. We praten wat. Hij blijkt op pensioen te zijn en het grootste deel van het jaar in Cuba door te brengen, waar hij de helft van een huis bezit en een restaurant heeft. Hij vertelt zo vol passie over Cuba dat we heel veel zin krijgen om één van de volgende jaren daarnaartoe te gaan. Hij vertelt ook nog een onthutsend verhaal over bananen. Iets dat we niet wisten en waar we toch even niet goed van zijn. Costa Rica barst van de bananenplantages. Chiquita zit hier, net als Del Monte. De bananentrossen aan de bomen zitten in blauwe zakken, waarvan we dachten dat dat was om de insecten weg te houden. De waarheid is wel anders... In de zakken zitten vloeistoffen, giftige vloeistoffen, die ervoor zorgen dat de bananen groot, geel en perfect worden. Dat is nu eenmaal wat de Amerikaanse en Europese markt wil: perfecte bananen, terwijl de banaantjes die hier in de winkels liggen net heel klein zijn en bruine vlekken hebben... maar ze zijn veel lekkerder! Enfin, het ergste aan dit verhaal is dus dat de mensen die op de plantages werken er ziek van worden. 70% heeft kanker of andere ziektes door te werken met de toxische stoffen. En dat allemaal omdat wij perfecte bananen willen eten, die nog niet half zo zoet zijn als ze zouden moeten zijn :-( Ik denk voortaan twee keer na voor ik Chiquita's koop. Al is het natuurlijk een mes dat langs twee kanten snijdt... geen bananenbusiness is ook geen werk en dus geen geld voor die mensen...
Goed, we zullen eindigen met een luchtigere noot: we nemen afscheid van de Duitser "misschien ooit tot in Cuba" en zo zijn we opeens weer in Puerto Viejo. Morgen onze voorlaatste werkdag, het gaat raar zijn... maar mede dankzij deze mini-vakantie hebben we er op één of andere manier vrede mee. Net als vorig jaar hadden we hier de hele tijd het gevoel het hier vreselijk te zullen missen, en dat zal ook zo zijn, maar ik besef ook heel goed dat er nog zoveel te zien is op de wereld. Maar goed, eerst gaan we nog genieten van de laatste 5 dagen hier...
Ciao! x