luiaarden

Hoi! Ik weet niet of jullie nog weten dat ik vorig jaar vertelde over die grote boom naast ons appartementje, die boom die woekerde van de beestjes. We zagen toen onder andere luiaards, wasberen, leguanen, opossums... dit jaar hadden we nog niks gezien, op een paar gekko's na. Gisterenavond voor we vertrokken om te eten zaten we op ons terras en hoorden een geritsel. En daar kwam tevoorschijn... een gordeldier! Haha! Die laten zich dus echt bijna nooit zien, het zijn heel schuwe nachtdieren en het grappige is dat het al de tweede keer is dat we er toevallig eentje zien. Toen we de eerste keer in Costa Rica waren hoorden we in de tuin van ons hotel in Sarapiqui ook iets ritselen. Op goed geluk richten we ons fototoestel in de richting van het geluid en pats! Daar stond een gordeldier op de gevoelige plaat! In elk geval... gisterenavond lekker gegeten in flip flop's met Nathan en daarna hebben we eindelijk Iris gezien! Heel raar eigenlijk, wetend dat we haar vorig jaar in het center hebben leren kennen, daarna in Antwerpen nog een paar keer afgesproken en nu zien we elkaar hier weer terug. Het zal helemaal raar zijn als wij terug naar huis gaan (wil ik nog niet aan denken) want Iris blijft hier. Ze heeft een job gevonden bij Gecko Trail hier in Puerto Viejo en zodra de administratieve rompslomp in orde is kan ze beginnen aan haar Caribisch leven.
Back to work dan... vanmorgen vertrok Robbie met Rowan, de nieuwe jongen, naar het bos. Ik had luiaardzitten, dus eerst de kooien proper gemaakt (luiaards zijn ontzettend propere beesten dus het was snel in orde). Ook Tammy, die zelfs nog properder is, zijn hok moest gedaan worden en terwijl ik bezig was wilde hij de hele tijd langs mijn benen omhoog klimmen. Als je weet hoe de klauwen van een miereneter eruit zien zul je begrijpen dat ik hem snel in mijn nek heb gezet om ervan af te zijn. Anty is trouwens ook terug. Dat is ook een miereneter, maar een wilde, Tammy is namelijk een huisdier geweest. Anty was vlak voor we hier toekwamen ontsnapt en is uiteindelijk teruggekomen, maar hij doet het niet zo goed vrees ik. Tot vandaag sliep hij bij de luiaarden maar hij is gebeten, dus ze hebben Curro de toekan nu naar een ander hok verhuisd en zijn oude hok ingericht voor Anty. Toen alles in orde was was mijn taak dus de wakkere luiaarden uit hun hok pakken en in de bomen in de luiaardtuin hangen. Maar euh... niemand was wakker! Om toch iemand te kunnen tonen aan de toeristen mocht ik dan Sandra de babyluiaard uit de nursery halen. Ze klimt al ontzettend goed en is zo schattig! Verder was het een stuk rustiger dan vorig jaar, toen ik mijn handen vol had met de wasbeertjes. Nu hadden we dus alleen Sandra, later nog vergezeld door Jimanja en Stefano, die laatste is de knapste luiaard van allemaal met zijn blond smoeltje, donker haar en donker omrande ogen. Verder hadden we nog Lima, een klein papegaaitje, ziet er heel lief uit maar dat is ze niet. Ze bijt. Hard. Maar vandaag viel ze best mee, al heb je er wel niet veel werk mee... je moet haar gewoon op je arm laten zitten, that's it. Wizzard de mascottevogel van het center was er ook en dat is een schatje, je merkt niet dat hij op je schouder zit. Tuki-Tuki kwam ook af en toe langs en ook Lucky, een Oropendula met een scheve bek kwam langs om gevoederd te worden. Hij is een ander soort Oropendula dan de grotere Oropendula de gewoon Oropendula heet. Kunnen jullie nog volgen? Hij is op de grond gevonden als jonkie, waarschijnlijk uit het nest gevallen of ergens tegenaan gevlogen, en zijn bek staat dus scheef. De bovenkant wijst naar links en de onderkant naar rechts. Hij is leuk maar hij stinkt naar stof. Blijkbaar is dat eigen aan oropendula's, al vind ik dat Oropendula (de andere Oropendula) niet stinkt! Maar goed, nu heb ik dit woord echt genoeg gebruikt. Mijn dienst in de luiaardtuin was relaxed maar ook een beetje saai. Op een gegeven moment kwam Gisela langs om te zeggen dat ze goed en slecht nieuws had. Ik wilde eerst het slechte natuurlijk en dat was dat Robbie onvoorzien in het bos moest blijven en dus niet kon lunchen. Dat was dus vooral voor hem slecht nieuws! Het goede nieuws was dan dat ik in de namiddag ook naar het bos mocht en dat ik hem zijn lunch kon brengen. 1 klein probleempje: onze lunch voor vandaag waren instant noodles, onmogelijk dus om mee te nemen naar het bos. We sloegen de lunch dan maar over en amuseerden ons met de apen in het bos. Mitchi ging al een paar keer een paar meter van me weg om te spelen met de andere apen, vooral met Aldo en Shacky. Wat een vooruitgang! Al had ze op bepaalde momenten door dat we wel heel ver weg van haar waren en dan sloeg de paniek even toe, om vervolgens weer verder te gaan met spelen :-) Quima (die dus geen jongen is zoals ik eerst dacht maar een meisje) was haar schattigheid zelve en toen ik tegen een bamboe constructie leunde kwam ze bij mij hangen. Robbie wilde een foto maken van ons en ik wilde me op de bamboe constructie zetten... ik wist natuurlijk niet dat die zo rot als iets was en opeens zaten Quima en ik op de grond, in het slijk! Tegen de tijd dat de vrijwilligers gingen komen wilden de apen weer verhuizen naar de schommel, dus deden we dat. We maakten ons plots zorgen om Maki, het blinde aapje, zou hij wel weten dat we weggingen? Tot we ineens 4 brulaapjes traag naar ons toe zagen wandelen, Maki ertussenin. En de anderen wachtten telkens tot hij bijgebeend was! Prachtig! Terug in het center zagen we Namu nog eens. Het baby ocelotje krijgt elke dag beweginsoefening en dan loopt ze in gras terwijl iedereen "oooh" en "aaah" zegt. Ze is verschrikkelijk schattig en ze doet het zo flink! Als we binnen een paar jaar nog eens terugkomen zal ze ofwel weer vrij in de natuur leven, ofwel een katje om niet zonder handschoenen aan te pakken zijn. Dus we vinden het prachtig dat we dit mogen meemaken. Ze is ook ongelooflijk zacht, net pluche! Vanavond is het weer Tasty Tuesday bij Tasty Waves. We konden morgen helaas geen vrij krijgen dus dat wordt weer eventjes op de tanden bijten.
Hasta mañana! Ciao! x