Graceland

Hiya folks! Zaterdagochtend, Memphis... om 10u staan we aan de legendarische Sun Studios te wachten op de tour die we gaan krijgen binnen een half uurtje. Het gebouw is klein maar hier hebben zich grootse taferelen afgespeeld. Iconen als Elvis, Johnny Cash, Howlin' Wolf, Jerry Lee Lewis, Roy Orbinson en noem maar op hebben hier hun eerste platen opgenomen. De enthousiaste tourguide vertelt er ons binnen alles over, ook over hoe producer en eigenaar van de Sun Studio, Sam Philips, Elvis een paar keer heeft afgewezen. Sam was een bluesman, en als er iets was waar hij een bloedhekel aan had waren het van die zeemzoete easy listening songs, en laat dat net de stijl zijn waar de 18-jarige Elvis die eerste keren mee kwam aandraven. Uiteindelijk kon Elvis Sam toch overtuigen en de rest is geschiedenis... De tweede helft van de tour mogen we binnentreden in het échte heiligdom: de opnamestudio zelf. Alles is nog exact zoals het was in 1950, inclusief de zwarte kruisjes op de vloer die aangaven waar de muzikanten moesten staan. De tour wordt aangelengd met geluidsfragmenten van "back in the days", veel kippevelmomenten en uiteindelijk mag je een foto nemen met één van de 5 originele microfoons uit de 50's. Het is een heel boeiende tour hier in het hart van de blues. Daarna brengt een shuttlebus ons van de studio richting Graceland. Ik ga eerlijk zijn: ik ben geen hele grote Elvis fan. En al zeker niet van zijn ballads. Maar niemand kan om "the King" heen hier in Memphis en niemand kan eromheen dat hij "iets" had. Hij is een icoon zoals er niet veel zijn en je kan niet in Memphis zijn zonder Graceland te bezoeken. Bij de ingang blijkt dat het een grote commerciële attractie is, we waren hiervoor al gewaarschuwd en het was ook te verwachten... maar als we maar liefst 3 uur later weer buiten de poorten van Graceland staan besluiten we dat het toch echt veel beter was dan we verwacht hadden! Het is een "self guided" tour, je krijgt ipads mee die je alle uitleg over elke kamer geven, en je krijgt alle tijd die je nodig hebt... Het huis zelf is indrukwekkend. Het is groot maar niet enorm en het is heel erg luxueus. Alle kamers zijn nog hetzelfde zoals ze waren tijdens de laatste levensdagen van the King, en enkel de bovenverdieping krijg je niet te zien, omdat Elvis die ruimtes altijd privé heeft gehouden. We wandelen het huis rustig door, dalen de trap af naar de beroemde jungle room, de poolkamer enzovoort, daarna de trophy room, naar buiten langs de paardenweien, het zwembad, de meditatietuin en uiteindelijk... 4 identieke grafstenen die opvallen door hun eenvoud. Het zijn de ouders van Elvis, zijn grootmoeder en Elvis Presley zelf. We hadden hier een soort bedevaartsoord verwacht maar het is er net heel kalm en rustgevend. De witte graven liggen in de mooie meditatietuin, bij een fonteintje. Slechts enkele bloemen en 2 knuffelbeertjes tooien het graf van the King. Dit is een plaats waar je even stil wordt, ook als je geen superfan bent... Voor al wie Memphis ooit bezoekt is Graceland echt een must, het doet toch wel iets om op deze plek te zijn. Omdat we hier langer dan verwacht zijn gebleven hebben we geen tijd meer voor het Stax museum of de Peabody ducks... we gaan snel even langs de airbnb om ons op te frissen en gaan op tijd iets eten want vanavond hebben we beloofd om om 18u30 naar het optreden van George te gaan kijken in Overton Park. George speelt bij Larry Raspberry and the Highsteppers, kennelijk is de band nogal bekend, want ze mogen vanavond optreden in Overton Park in The Levitt Shell, een openlucht podium waar Elvis ooit zijn allereerste betaalde concert speelde. George is er al een paar dagen nerveus voor, ook al speelt hij al sinds de sixties bij de band. De reden is niet alleen de locatie maar ook het feit dat de groep een bronzen muzieknoot krijgt op Beale Street. (op de grond daar liggen allemaal van die noten met namen van bekende artiesten op) Het is ook een reunieconcert, er zijn in de loop der jaren heel veel verschillende Highsteppers geweest, en vanavond heeft Larry Raspberry er zoveel mogelijk verzameld. Het concert blijkt achteraf onze vreemdste concertervaring ooit te zijn. Taryn had op voorhand al gezegd dat ze 2 kampeerstoeltjes voor ons had klaargezet. We zeiden nog van: "oh maar we staan wel hoor!" maar ze bekeek ons alsof we gek waren. "nobody's gonna stand!" We vonden dat maar een gek idee, natuurlijk zullen er mensen staan, zo gaat dat toch op een concert?!" maar goed, we propten de stoeltjes maar in onze koffer en toen we ter plaatse arriveerden zagen we dat Taryn gelijk had. NIEMAND stond recht! IEDEREEN had zo'n stoeltje bij en ze hadden ook allemaal een picnicmand en een frigobox bij. Er was heel veel volk en hetgeen ik nu ga zeggen gaan jullie niet geloven: er was 1 drankkraampje met 1 tapkraan! Eén! ECHT! En het volgende gaat nog gekker klinken: er stond gedurende de hele avond bijna niemand aan te schuiven aan dat kraampje! ECHT NIET! Denk aan een willekeurig festival of openlucht concert bij ons, grote of kleinere namen, doet er niet toe... dat kan je je toch niet voorstellen! Als daar 1 kraampje met 1 tap zou staan was iedereen 2 uur onderweg voor een drankje! Dit is echt heel maf... Allemaal zitten ze netjes op hun stoeltje met hun eigen nauwkeurig samengestelde picnickmand en hun zuinige bekertjes zelf meegebrachte wijn. NIEMAND rookt, ook niet elektonisch want dat mag niet en Amerikanen zijn extreem braaf en netjes en beheersd. Het is zo absurd! Komt nog bij dat de band niet bepaald rustige muziek speelt... het is een supervreemde ervaring, maar als we er achteraf verschillende mensen over vertellen blijkt het hier de normale gang van zaken te zijn. We zijn blij dat we het eens hebben meegemaakt en de muziek was goed, maar laat ons toch maar liever een beetje het varken uithangen zoals wij Europeanen gewend zijn hoor! Na het concert laten we een Uber ons naar Beale street brengen, want we hebben genoeg op een stoeltje gezeten en willen nog even de beentjes strekken. Het is tenslotte onze laatste avond in Memphis. Als we er toekomen zien we alweer een bijzonder tafereel, iets dat we gisteren niet hebben gezien, misschien omdat we vandaag wat later zijn, of omdat het zaterdag is... Vanavond moet je om Beale street in te komen je identiteitskaart laten zien, je handtas laten zien en last but nog least controleren ze iedereen met een metaaldetector. No guns here... het geeft langs de ene kant een geruststellend gevoel, maar anderzijds... het wil toch wat zeggen vrezen we. Maar goed, we besluiten het maar niet laat te maken en dat mislukt compleet! We drinken eerst iets in het minst opvallende barretje in heel Beale, we zijn er gisteren ook geweest en er spelen de beste blues bands. Zwarte muziek die je ogen en oren opent, hierop kan je niet blijven stilstaan en zelfs al zittend op een kruk voel je dat het ritme alle controle overneemt. Alweer kippevel... Even later begeven we ons naar "the flying saucer" een bar waar we wifi hebben en we dus makkelijk een uber kunnen bestellen na 1 drankje... maar zoals ik al zei mislukt dat dus volledig. We raken, alweer door de ecigs, aan de praat met een komisch duo. Brett en Ross zijn een Australische tweeling van ergens in de 50 en ze zijn redelijk hilarisch. We babbelen wat en spelen een oneindig spelletje darts, belangrijk detail: ik win het spelletje darts en dat is gek want ik kan helemaal niet mikken, echt helemaal niet, ik doe maar wat... haha! En ik win dus :-) Het is uiteindelijk 2 uur 30 als we onder de wol kruipen en dat was dus niet de bedoeling. Maar ja, het was wel een heel toffe avond dus wat maakt het uit. Zondagochtend heeft Taryn voor ontbijt gezorgd, dat hoorde er normaalgezien niet bij maar... hoewel Taryn een klein beetje té perfectionistisch is moet het wel gezegd zijn dat ze een superhost is. Elk detail is perfect: van verse bloemen op de kamer, tot zelfgebakken koekjes, alle mogelijke tips voor trips en restaurantjes, dit ontbijt, de stoeltjes, een fris glas water voor we weer de baan opmoeten... Het is dik in orde. Voor we vandaag naar Oxford rijden moeten we toch echt nog the Peabody ducks zien... Voor wie het niet kent: het Peabody hotel is een poepsjiek hotel in het centrum van Memphis. Elke ochtend rond half 11 en elke avond rond half 5 stroomt de lobby vol met mensen. Niet allemaal gasten van het hotel. Er worden linten gespannen waar je achter moet staan en er wordt een lange rode loper uitgerold die van één van de liften naar de fontein in het midden van de lobby loopt. Wat er vervolgens gebeurt, om exact 11u en 17u, zal ik jullie zo vertellen: in 1930 ontstond er een bijzondere traditie toen de manager van het hotel op een nacht in beschonken toestand terugkwam van een jachttrip in Arkansas. Hij had nog 5 levende eenden bij en hij vond het een grappig idee om ze in de fontein in de lobby te zetten. Toen hij 's morgens met een stevige kater wakker werd, zag hij dat de eenden nog steeds in de fontein zaten en dat de gasten van het hotel dat heel amusant leken te vinden. Sindsdien bleven de eenden in het hotel en werd "eend" voor eens en altijd van het menu geschrapt in het Peabody hotel. De echte traditie van de Peabody ducks begon 10 jaar later toen een zeker meneer Pembroke, een voormalig circusdirecteur solliciteerde voor de job van "duckmaster". Hij leerde de eenden marcheren en er ontstond een traditie waarbij de 5 eenden elke ochtend vanuit hun suite op de bovenste verdieping door de duckmaster naar beneden worden gebracht met de lift en vervolgens over de rode loper naar de fontein marcheren. Daar blijven ze de hele dag en 's avonds gebeurt dit dan in omgekeerde volgorde en nemen ze weer de lift naar boven. Natuurlijk zijn dit nu niet meer dezelfde 5 eenden. Maar de traditie wordt nog steeds in ere gehouden, en er zijn 5 eenden waaronder 1 mannetje die dus elke dag "the march of the ducks" houden. Het is supergrappig om te zien. Die sjieke lobby, een heleboel mensen die langs de rode loper staan. De lift die opengaat... alle ogen erop gericht en dan... waggelen 5 kwakende eendjes in een nette rij over de rode loper naar de fontein, gevolgd door de in het rood uitgedoste duckmaster. Een luid applaus, flitsende camera's en dat was het dan :-) Maar net als Graceland moet je dit toch een keer gezien hebben als je in Memphis bent! Onze volgende stop is Oxford, Mississippi. Het is maar een anderhalf uurtje rijden maar de omgeving is helemaal anders. Countryside versus Big Loud City. Een verademing na een redelijk korte nachtrust. In Oxford bevindt zich "Ole Miss", dat is de bijnaam voor de univertiteit, die de oudste van Amerika is. Onze airbnb ligt een beetje buiten het centrum, en ligt helemaal verscholen in het groen. Vivian, onze host, heeft een kunstgallerij hier en ze verhuurt een soort loft als airbnb. We hebben 2 grote porches en de loft helemaal voor ons alleen, we zitten tussen de bomen, er zijn kippetjes, katten en honden (waarvan we er voorlopig nog geen gezien hebben) en je hoort alleen de vogeltjes en de krekels. We blijven hier maar 1 nacht en besluiten om vanavond wel even naar het centrum te gaan om iets te eten, maar voor de rest van deze omgeving te genieten. Het is een heerlijke rustpauze die we na Memphis en Nashville wel kunnen gebruiken. Morgennamiddag gaat de rit verder naar Clarksdale, Mississippi... solong folks! Ciao x