Dollywood

Hello lovely people! Maandag: Labor Day in Amerika, bijna elke Amerikaan is vandaag thuis en gaat een uitstapje doen. En net vandaag gaan wij een dagje naar Dollywood... als dat maar goed komt! Als we parkeren op parking C (de C van Cotton Candy) belooft het een heel drukke dag te worden: we worden met een massa anderen op treintjes gepropt die ons naar de ingang brengen. Om jullie een idee te geven van de omvang van de meeste mensen: op een bankje passen ongeveer 6 mensen... maar op de meeste bankjes passen maar 3,5 Amerikanen. Eens we in het park zijn zien we dat iemand die 100 kg weegt nog redelijk slank is. 200 kg en meer is hier meer regel dan uitzondering! Om even verder te illustreren: bij de ingang kan je van die Benidorm Bastards karretjes huren... er zullen ongetwijfeld wel mensen bij zijn die dat echt nodig hebben, maar we zien gigantisch veel van die typische dikke amerikanen met zo'n lompe smoel in zo'n karretje rondrijden gewoon omdat ze dan niet moeten wandelen. Verschrikkelijk... Ook heel grappig: zoals je bij de rollercoasters van die meters hebt om te kijken of je als kind groot genoeg bnt om erin te gaan, zo staat er ook steeds een stoel van de attractie om te kijken of je er wel ingeraakt! Voor jullie denken dat het een verschrikkelijke dag vol ergernissen was, dat was het niet! Uiteindelijk bleek het helemaal niet druk te zijn in het park en Dollywood is een leuk en gezellig pretpark voor een dagje rollercoasterfun! We hebben ons in elk geval goed geamuseerd :-) Ik denk niet dat Dolly Parton en Bobbejaan Schoepen elkaar ooit ontmoet hebben, maar ze zouden zeker een gespreksonderwerp gehad hebben. Dollywood en Bobbejaanland lijken heel erg op elkaar en zitten helemaal in dezelfde westernsfeer :-) Als we helemaal dolgedraaid en gezwierd zijn en drijfnat van de waterattracties, besluiten we maar eens een show mee te pikken: Heartsong, een korte film waarin Dolly Parton haar liefde betuigd voor de Smoky Mountains waar ze is opgegroeid. We zijn hier ook deels komen kijken om een beetje op te drogen, maar we wisten natuurlijk niet dat de zaal nog special effects heeft en als Dolly over de seizoenen in de Smoky's begint, begint het plots te regenen in de zaal... nice! Maar goed, de film was mooi en daarna kunnen we nog gaan kijken in een heus Dolly Parton museum waarin fans zeker hun hartje kunnen ophalen, je wordt verwelkomd door een Dolly hologram, er staan een hoop van haar kleren en persoonlijke spulletjes uitgestald, je kan er liefdesbrieven lezen en de eerste brief die ze naar haar ouders schreef toen ze net in Nashville was gaan wonen om het te maken als zangeres... en daarna kan je nog een kijkje gaan nemen in de tourbus die ze gebruikt heeft van 1994 tot 2009. De bus die ze nu gebruikt is nog een beetje groter (deze is nochtans al gigantisch) Een heel comfortabele bus met heel veel roze en blingbling natuurlijk! Het park sluit en we besluiten om in plaats van alweer een vette hap te eten, we een slaatje gaan halen bij Wallmart. Ik weet wat jullie denken: er staan inderdaad ook wel slaatjes op de menukaarten in restaurantjes, maar dat is ook ALTIJD weer met gefrituurde kip en lookbrood bij... we houden allebei van lekker eten en dat mag af en toe echt wel vettig zijn, maar na 10 dagen Usa komt het onze strot uit. Ik had niet gedacht dat ik dat zou zeggen maar het is zo! Wallmart is gestoord. We hadden gevreesd dat we op Labor Day geen supermarkt zouden vinden die open was, maar Wallmart is ALTIJD open! 24 op 24! Je kan hier dus om 4u 's nachts komen winkelen. We kopen ons slaatje en een paar biertjes voor op ons terrasje en de man achter de kassa vraagt, na het bekijken van onze paspoorten, waarom we geen Belgisch bier kopen, want ze hebben Belgisch bier hoor! :-) Charleston en Savannah waren het tegendeel van de clichés, en de grootsteden zijn dat vast en zeker ook, maar hier worden ze allemaal weer eens bevestigd: Amerika is compleet gaga! We nemen een andere weg terug naar Sevierville, waarbij we nog een ander stuk zien van de lunapark-strip in Pigeon Forge. "Debbie is dat nu den Titanic?" zegt Robbie plots. "Waar? Oh daar! Ja... dat is den Titanic" En inderdaad, daar ligt de levensgrote replica van de Titanic met ijsberg en al... iets verder zien we een hotel dat LETTERLIJK op zijn kop staat, puntdak naar beneden... als we hier nog een paar dagen langer zijn gaat er iets ontploffen in ons hoofd denk ik ;-)
De volgende ochtend, dinsdag: we eten onze wallmart-boterhammetjes op voor onze cabin. Ik weet niet of ik het al vermeld had in een vorige blog, maar ondanks alle potsierlijke gekte hier in de buurt, is de omgeving in Sevierville echt wel prachtig. Dit zijn de Smoky's zoals ze echt zijn. Ons uitzicht op de bergen is fenomenaal... Vandaag rijden we verder naar Chattanooga voor 1 nachtje. Er gaat daar niet veel te zien zijn maar ik heb die plaats op onze route gezet omdat de afstand tussen Sevierville en Nashville te groot was om in 1 keer te doen. We besluiten via Cades Cove te rijden voor we de snelweg opgaan. Cades Cove is een route in het Great Smoky Mountains National Park en hier zou je één van de beste kansen hebben om wilde zwarte beren te zien. We zijn benieuwd. De route is in elk geval prachtig en doet erg aan ons geliefde Ierland denken... Hoop op beren hebben we niet veel, want we zijn hier niet alleen... Auto's rijden traag in rijen achter elkaar, we denken niet dat de beren uit de bossen zullen komen... tot plots... "ik denk da'k nen beer zien" klinkt het Tom Waes-gewijs in ons hoofd. Er staan langs de kant een aantal auto's stil en we zien rangers van het park staan. En inderdaad: daar loopt hij, op maar een paar tientallen meters van de weg in het veld: een volwassen zwarte beer. Prachtig! Hier kan je naar blijven kijken maar nadat de beer heeft besloten de weg over te steken doet de ranger teken dat het verkeer weer verder moet. Dit magisch moment hebben we toch gehad! Op de rest van de weg zien we geen beren meer, wel nog een paar hertjes. Het is mooi geweest! De rit naar Chattanooga is saai en eens we er zijn blijkt het echt een troosteloze stad te zijn. Maar het huis waar we verblijven is super! De buurt mag dan niet geweldig zijn en zeker niet om 's avonds rond te lopen, maar het huis... geweldig! Als we inchecken is er niemand, onze kamer blijkt eerder een appartement te zijn, zo groot! Het zijn allemaal ruime en lichte plaatsen en gelukkig ligt er een kaartje met een paar aanbevelingen om iets te eten en te drinken, want op eigen houtje hadden we het hier echt niet geweten. Er is niet eens een echt stadscentrum hier... We belanden in een bar die lokaal bier serveert, dat is hier in de usa echt een trend, allemaal microbrouwerijen en ik weet dat we in België allemaal heel blasé doen over ons bier, maar hier hebben ze ook heel erg lekker bier hoor! De menukaart ziet er aantrekkelijk uit dus we besluiten hier ook iets te eten. Achteraf blijkt het het beste te zijn geweest dat we hier al hebben gegeten. Bisonsteak met een soort maispuree en in whiskey gemarineerde bonen. Echte southern style food en superfijn, niet die massaporties met een hoop vette frieten die je hier meestal overal krijgt. Heeeeerlijk! Helaas is ook hier gezellig natafelen niet aan de orde (dat is toch hetgeen waar we niet aan zouden kunnen wennen hier), dus we gaan al vroeg terug naar onze airbnb. We wisten op voorhand dat dit een "musicians house" is. Christie de host is een muzieklerares en gaf aan dat er geregeld mensen verblijven die er repeteren. Dus als we thuiskomen is onze host er niet, maar wel een 4-tal muzikanten die in de keuken heerlijke muziek zitten te spelen! We stellen ons even voor en gaan naar boven, maar ik denk dat we zodra toch nog even gaan luisteren, het klinkt echt goed! Tot zover de blog voor nu... Morgen beginnen we aan de afdaling doorheen het échte diepe zuiden... en nog veel meer muziek! Next stop: Nashville! Ciao! x