Gemaskerd
Blijf op de hoogte en volg Debbie
27 September 2014 | Costa Rica, Puerto Viejo de Talamanca
De voorlaatste werkdag vandaag... we beseffen het nog niet goed. Vanmorgen zijn we blij Nerea te zien (de mens, niet de aap). Ze had sinds de helft van onze eerste week een tijdje vakantie en we dachten haar niet meer te zien, maar omdat er te weinig vrijwilligers waren vandaag is ze toch gekomen. Morgen komt ze ook nog even afscheid nemen. Deze ochtend maakt Robbie de paardenwei schoon en ik de apenkooien, en daarna mogen we samen monkeysitten (stond op ons verlanglijstje). Maar wat zie ik plots in de kooi van de coati zitten? 2 gemaskerde gezichtjes staren mij aan... het zal toch niet waar zijn? wasbeertjes? wasbeertjes! Ik denk aan mijn 2 favorietjes vorig jaar: Pepe en vooral Brandon, en ik ben langs de ene kant heel blij en langs de andere kant helemaal niet want... het is onze voorlaatste dag... ik ga helemaal niet met ze kunnen werken :-( Als blijkt dat we met weinig zijn en er niemand bij de coati zit vraag ik of het goed is dat ik in de kooi kruip. Dat vinden ze goed, en ze zeggen dat als ik het beu ben ik altijd naar de apenkooi mag. De twee kooien grenzen aan elkaar dus ik kan gewoon van de ene naar de andere gaan. De wasbeertjes zijn gered door mensen van hier die ze als huisdier wilden houden, tot ze merkten dat het absoluut geen ideale huisdieren zijn, en ze ze naar het center brachten. Waarschijnlijk worden zowel de wasbeertjes als de coati volgende week naar La Ceiba gebracht, waar ze klaargestoomd zullen worden voor een nieuw leven in de jungle. Zodra ik in de kooi zit weet ik dat ik er niet de hele voormiddag ga blijven. Het zijn nog babies, maar hele wilde babies! Ik denk aan Pepe en Brandon en ik weet dat de kleinste Pepe ook geen wasbeertje was om zonder handschoenen aan te pakken, maar de grootste Brandon was dan weer zo'n lieverd, al heeft ook hij heel wat krassen op mijn armen, rug, nek enzovoort achtergelaten. Hier is het probleem dat ik merk dat één van de twee ook wat wilder is dan de andere, maar ze zijn allebei even groot en even knap, dus ik zie gewoon het verschil niet! Op een gegeven moment zit ik met 2 wasberen en een coati die bovenop mij aan het vechten zijn en ik beslis om maar bij Robbie in de apenkooi te gaan zitten. Daar zit hij vredig met Copito op zijn schoot. Het is daar ook een heel verschil met vorig jaar, toen die gekke Nerea en Shacky er zaten en alles overhoop haalden. Je moest toen constant harken en opkuisen voor de volgende groep toeristen binnenkwamen. Nu zit je er met de kleintjes Copito, Mitchi, Maryse, Aldo, Tarantella en de iets grotere maar blinde Maki. Het is een vrij rustig klusje nu. We luisteren naar de tours in het engels en naar die in het spaans en merken dat we toch het meeste al begrijpen in het spaans, het is nog altijd moeilijk om het zelfvertrouwen te hebben om het ook te spreken, maar alles verstaan is toch al een hele stap vooruit. We horen zowel Gisela in het engels als Nerea in het spaans zeggen: "dit zijn Robbie en Debbie, een paar van onze beste vrijwilligers, ze hebben een heel goeie energie met de dieren" het blijft leuk om te horen :-) Tijdens één van de tours zijn er kinderen bij en Mitchi blijkt het daar moeilijk mee te hebben, ofwel is ze er net dol op, maar het probleem is dat ze zo sterk is dat ze hen echt wel pijn kan doen. Haar in bedwang houden is geen optie want dan bijt ze, dus gelukkig lukt het me om haar bij me te lokken en ze blijft rustig om mijn nek zitten. Als een kind begint te jammeren kijkt ze wel bezeten in het rond, maar ik wandel iets verder weg en het is weer ok. Na de lunch maken Robbie en ik de apenkooi weer netjes en daarna is het stilaan tijd om de wasbeertjes te vangen... slik...
Ik waag eerst mijn kans bij één van de twee en dat blijkt gelukkig de lieve van de twee te zijn. Hij laat zich rustig bij zijn nekvel pakken en Robbie houdt de kooi open zodat ik hem erin kan stoppen. De ander is een ander paar mouwen... Zodra ik hem bij zijn nekvel grijp gaat hij tekeer als een wilde hond. We besluiten dat ik best eerst een paar handschoenen ga halen want dit is letterlijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Probleem: wasberen zijn heel slim. Hij klimt dus helemaal tot bovenaan de kooi waar ik er niet bij kan. Uiteindelijk lukt het ons met z'n drieën. Robbie lokt hem lager met eten, Elena zegt me dat ik zijn staart moet grijpen om hem tegen te houden maar dan heel snel zijn nekvel zodat hij me niet kan aanvallen. Het lukt maar hij gromt en hapt als een wildeman. Uiteindelijk krijgen we beide knapperds in de kooi en brengen we hen naar de nursery. Ik besluit dat mijn favoriet dit jaar geen wasbeer is maar een kapucijnaapje: Quima. Maar ik blijf wasberen wel prachtige en fascinerende diertjes vinden.
Onze werkdag zit er alweer op en we fietsen voor de voorlaatste keer naar "huis". Het gaat raar doen morgen...
Vanavond nog een laatste keer karaoke in Tasty Waves met de collega's en dan zijn we klaar voor onze laatste werkdag.
Ciao! x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley