vuile Mitchi!

Hola! Gisteren Tasty Waves en dat hebben we weer doorstaan zonder kater de dag nadien! Eerst wilden we een vettige hamburger eten bij Lazy Mon om alvast en laagje te leggen. Lazy Mon was de dag voordien dicht maar we dachten dat dat te maken had met de feestdag hier. Maar gisteren was hij dus weer dicht... vreemd. Achteraf hoorden we dat het 5 dagen dicht moest omdat ze betrapt waren op het serveren van alcohol aan minderjarigen. Vandaag was hij alweer open dus ze hebben het verbod niet zo nauw genomen :-) Gisteren zijn we dan uiteindelijk met Nathan beland bij Soda Caribe... soda's zijn de typisch Costaricaanse restaurantjes met maar een paar tafeltjes. Je kan er lekkere locale gerechtjes eten voor bijna geen geld. Ik nam een casado, wat "getrouwd" betekent en daarmee bedoelen ze dus de typische ingrediënten die perfect bij elkaar passen. Een casado bestaat altijd uit rijst, bonen, bakbanaan, salade en vlees, kip of vis. Het was heerlijk! Vanmorgen werden we dus zonder kater wakker en in het center aangekomen kreeg Robbie te horen dat hij hard zou werken deze voormiddag. Hij had eerst paarden, wat zwaar werk is, en daarna laundry, de was dus. Dat is niet gewoon spullen in een machine stoppen, maar wel alle dekens in emmers met desinfecterend middel stoppen, laten inwerken en vervolgens heel goed uitwringen. Dat klinkt simpel, maar alle vrijwilligers zijn het er over eens, het is heel zwaar werk en je handen doen achteraf echt pijn. Hij deed het klusje met Gisela en die liet nog maar eens horen hoe blij ze zijn met ons. Ze zei ook dat ze van de meisjes alleen Lisa en mij vertrouwt met de apen, omdat we, zoals Nerea het al eerder zei "goede energie" uitstralen. Ze vindt het ook fantastisch dat Robbie en ik nooit mopperen als we een vervelend werkje moeten doen, wat hier uitzonderlijk is. Veel vrijwilligers trekken een lang gezicht als ze iets moeten doen, zelfs te lang bij Tammy zitten is voor sommigen al teveel, wat ik dus echt niet kan vatten want Tammy is super! Anyway, net daarom vroeg ze aan Robbie of er iets speciaal is dat we nog zeker willen doen, dus hij zei dat we heel graag een keer met Namu wilden werken, de baby ocelot. En dat mag! Ik weet nog niet wanneer maar het is een heerlijk vooruitzicht! Vorig jaar waren we gewoon een stel vrijwilligers dat zoals zovelen een paar weken kwam werken maar dit jaar is er veel meer vertrouwen in ons en dat is echt heel tof! Ik had weer monkeysitting vanmorgen. Mitchi klampte zich zoals gewoonlijk vanaf ik de kooi inging vast aan mijn hoofd en tegen de tijd dat ze 's middags naar het bos moest zat ze op het hoofd van mijn collega Fiona. Ik moest haar en de andere kleintjes mee naar het bos brengen dus we moesten een manier vinden om haar van Fiona's hoofd los te krijgen. Ze hebben dat bij mij ook een keer moeten doen en ik kan je vertellen dat dat een pijnlijke affaire is! Mitchi kan het niet hebben dat je haar staart vastpakt, zoals we bij de andere apen doen, dan bijt ze... en voor een klein aapje kan ze behoorlijk hard bijten. Ze greep zich steeds harder vast in Fiona's haar en dat doet dus echt pijn. Uiteindelijk kwam ze toch uit eigen beweging naar mij toe maar ze was zo gestrest dat ze mij helemaal onderkakte. Het was walgelijk! Ik dropte Mitchi en Robbie in het bos, waar ze zich de rest van de middag aan Robbie's hoofd vastgreep, en ging snel terug naar het center om een douche te nemen. We hebben een douche in het toilet, en ik heb die nog nooit gebruikt, je moet nu eenmaal niet flauw doen over een beetje kaka, maar nu was het dus ECHT nodig. Ik was zo blij dat ik reservekleren in mijn rugzak had! Robbie's namiddag in het bos was leuk maar zwaar, want de apen bleven maar weglopen en dan moest Robbie erachteraan met Mitchi om zijn nek en Aldo om zijn been, niet simpel! Ik zat in de namiddag in de tuin met de kleine Copito en de kleine Maryse die op mijn hoofd in slaap viel. Ondertussen moest ik lachen met het tafereeltje dat zich een paar meter verder afspeelde: daar zat Tammy de miereneter, samen met Namu de ocelot, en daartussen in wandelde Chicken de kip vrolijk rond... zo absurd! Daarna hielp ik met het rondbrengen van het eten voor de dieren. Ik moest weer de papegaaienkooi in en de gemene grote bijter Manamana (uitgesproken zoals het liedje van de Muppets) besloop me direct. Gelukkig wist ik hem te ontwijken en gelukkig voor mij kan hij niet vliegen. Maar de manier waarop hij kijkt en stiekem aan komt geslopen is zo akelig! Daarna haalde ik Robbie en de apen mee op uit het bos en Sergio vroeg of ik mee in de kooi pap wilde geven. Ik heb dat één keer gedaan en toen heeft Quima me gebeten. (niet hard hoor, maar toch...) Ze weten dat ik ok met hem ben in het bos maar zijn gedrag in de kooi is anders, daar hadden ze me ook voor gewaarschuwd. Sergio hield mij en Quima deze keer dus nauwlettend in de gaten en zag dat het goed was. Je moet er bij Quima ook gewoon op letten dat er niets in je zakken zit. Hij wil je altijd bestelen en als je dan je zakken afdekt bijt hij. Ik was dus maar op mijn Iphone gaan zitten en liet hem begaan. Hij is hoe dan ook mijn favoriete aapje! Er is trouwens nog iets heel ergs gebeurd vandaag. Toen ik in de apenkooi zat vanmorgen kwam Robbie me vertellen dat er een babyluiaard uit een boom was gevallen en dood was gegaan. Hij hing vlak bij het center in een boom te huilen om zijn mama die er niet was. Ze vermoeden dat iemand hem vorige nacht heeft gevonden en in de buurt van het center heeft afgezet, zonder te verwittigen. Terwijl ze planden om hem uit die boom te halen viel hij dus plots, en hij heeft de klap niet overleefd :-( Ook werd er nog een baby brulaapje binnengebracht vandaag. Ik weet nog niet wat zijn verhaal is, maar vermoedelijk is hij een van de vele weesjes wiens moeder is geëlektrocuteerd tijdens het oversteken via de elektriciteitsdraden aan de weg. Dat is helaas een groot probleem hier in Costa Rica. 's Avonds zijn we even gaan zwemmen, hebben we wat door het dorp gestruind en hebben we "streetfood" gegeten. Ze staan hier langs de kant van de weg met grills waar ze heerlijke satés en empanada's op bakken. We raakten in gesprek met één van de locals die daar rondhing. Hij probeerde voorzichtig of hij ons marihuana kon verkopen, dat doen ze hier nog steeds allemaal. Toen we vriendelijk bedankten vroegen we hoe het hier zat met de politie. In zijn grappig Caribisch engels zei hij dat de agenten in Panama heel streng zijn, het zijn sterke afgetrainde mannen die je voor het minst in de gevangenis gooien. Maar hier, zei hij, zijn de agenten allemaal dik en lui, "they so fat Bro! They no do anything, only drive around all day!" ;-) Het leuke is als je hier een tijdje bent, de locals je meer en meer met rust laten voor dat soort dingen. Puerto Viejo is klein en je komt steeds dezelfde mensen tegen, zowel vrijwilligers als de locals. De Noorse meisjes uit het center Merette en Ina beginnen schrik van ons te krijgen. Ze zeggen dat ze nooit iemand tegenkomen, alleen ons, zo'n 3 keer op een avond :-) Ik heb me ook eindelijk laten verleiden om zo'n gekleurd ding in mijn haar te laten vlechten. Iedereen loopt er hier mee rond en het is heel mooi, subtiel maar mooi, met schelpjes en bedeltjes onderaan. Ik twijfelde eerst omdat ik ervan overtuigd ben dat het die apencreche nooit gaat overleven. Maar desnoods laat ik er nog een nieuw invlechten voor we weer naar België gaan, waar we nog altijd niet aan willen denken natuurlijk dus dat doen we dan ook niet :-)
Tot morgen! Ciao! x