apencreche

Hola! Maandagmorgen... dat doet normaalgezien zoveel pijn... maar hier merk je niet eens welke dag het is. Een licht ontbijt met een kop verse Costaricaanse koffie gevolgd door de rustige fietstocht langs de zee... meer heb je niet nodig om wakker te worden en met plezier te gaan werken. Vanmorgen had ik monkeysitting. Dat wil dus zeggen eerst de apenkooien proper maken: alles moet hier kraaknet zijn, elk vuiltje van de grond, alle klimrekken, wanden, stoelen moeten gedesinfecteerd worden, elk dekentje wordt vervangen... het Jaguar Rescue Center moet helemaal blinken! Dat alles doe ik weer met Mitchi in wurggreep om mijn nek. Gelukkig zijn we met een team van 4 mensen en alles raakt tijdig af want om 9u is er al een privétour, dat wordt hier tegenwoordig ook gedaan. De mensen die een privétour boeken betalen een stuk meer en krijgen dus hun eigen gids en iets meer tijd met de dieren. Monkeysitting dus: dat is met 2 personen gewoon in de kooi zitten met alle kleuters van de groep. De toeristen mogen op een gegeven moment eventjes binnen in de kooi en dan moet je gewoon zorgen dat ze op een proper deken kunnen gaan zitten en een beetje kijken of niemand iets verkeerd doet. Het is grappig om al de verschillende reacties te zien. Mensen die het JRC bezoeken zijn natuurlijk sowieso al mensen die graag dieren zien, anders kom je hier niet naartoe, maar toch is er altijd wel een apart geval dat de kooi niet inwil. Die staan dan buiten voor het raam te kijken. Ieders goed recht natuurlijk, er is altijd kans dat je iets vuils op je krijgt of dat je haar in de war raakt, al zijn vandaag alle toeristen gespaard gebleven. Goed ik had het dus over de verschillende types mensen. Je hebt er die mee binnenkomen en die een beetje afwachtend langs de kant staan, er niet helemaal gerust in. Er zijn de types (vaak onopgevoede kinderen) die te enthousiast binnenstormen, hoewel de gids altijd zegt om rustig te zijn, en die de apen perse willen aaien. Dat werkt niet. De aap komt naar jou toe of niet. En wie rustig blijft krijgt vrijwel gegarandeerd de kans om er eentje te aaien. En dan heb je de types die overstromen van geluk. Ze zijn rustig en beleefd, vragen voorzichtig of ze mogen aaien en stralen vervolgens van blijdschap. Daarstraks nog zei een vrouw me dat het het tofste was dat ze ooit heeft gedaan, nog toffer dan met dolfijnen zwemmen. Ik geloof hen graag, maar het is zo grappig dat dit voor ons allemaal zo vanzelfsprekend is geworden. In de kooi met de kleintjes hadden we ook het gezelschap van het enige aapje dat nog niet naar het bos gaat: Copito, het 3 maanden oude kapucijnaapje. Hij is echt superschattig! Robbie had deze voormiddag voor een keertje eens geen bosdienst. Hij had eerst "birds" waarbij hij ook de geweldige Stanley nog eens kon zien en daarna heeft hij de hele voormiddag bij één van de leukste beestjes doorgebracht: Tammy de miereneter. Hij wist me ook nog te vertellen dat het meisje was langsgeweest dat de wasbeer gevonden had die gisteren dood lag. Ze woont hier en had het beestje gevonden tijdens het uitgaan. Ze dacht eerst dat hij al dood was, maar toen ze zag dat hij nog bewoog is ze beginnen huilen en herinnerde zich dat ze het nummer van het JRC in haar telefoon had staan. Om 4u 's nachts hebben ze hem dan opgehaald maar helaas... hij is waarschijnlijk aangereden. Het doet me altijd deugd om te zien hoeveel mensen zo'n groot hart voor dieren hebben, heel veel anderen zouden er gewoon voorbij zijn gereden. In de namiddag ging Robbie met Manina en Papetta naar het bos en ik deed wat je doet na het monkeysitten: de kooi weer onberispelijk maken. Er moest helaas ook nieuw zand in de kooi en dat was niet min: 5 kruiwagens vers zand kieperde ik erbij en ik kan je vertellen dat dat zwaaar is, zeker in zulke temperaturen. De nieuwe vrijwilligers die hun rondleiding kregen (het zijn er maar 3 deze week) konden ineens zien dat het niet allemaal fun and games is. Maar nog altijd vind ik dit 1000 keer leuker dan gelijk welke job in België. Ik herinner me dat ik vorig jaar na onze vakantie een enorme reiskater had, ik zat aan mijn bureau te denken hoe ik zo graag met kruiwagens zou zeulen of zelfs keukendienst met Angelica zou doen (heb ik dit jaar gelukkig nog niet aan mijn been gehad). Natuurlijk beseffen we ook dat het dankzij onze goeie jobs is dat we dit soort dingen kunnen doen, daar zijn we heel dankbaar voor. Het is gewoon hier dat je beseft dat droomjobs echt bestaan, je wordt er alleen niet voor betaald... haha :-) Na het werk halen we onze eerste zak was op die we gisteren hebben binnengedaan bij de wasserij. Nu ja wasserij, er hangt een bord waarna je een zandweggetje inslaat en dan kom je bij een huis waar een familie Costaricanen dus de was doet. Toen we dus de was ophaalden liet de zoon des huizes mij een wit topje zien dat nog vol vlekken zat, dat zijn vlekken van vorig jaar die ik er nooit heb uitgekregen en zij natuurlijk ook niet. Het vrouwtje heeft er ocharme misschien de hele nacht van wakker gelegen. Ik legde uit dat het ok was en dat we bij het Jaguar Rescue Center werken. Toen ze dat hoorde zij ze direct: volgende keer doe ik het goedkoper! en zeg tegen jullie vrienden bij het center dat ze hun was ook naar hier mogen brengen! :-) Het was ons bekend dat ze hier verschillende prijzen hanteren voor toeristen en locals, dus het is wel leuk om een beetje als locals gezien te worden :-) Vanavond gaan we een hapje eten bij flipflops met Nathan. Zijn werk bij het center zit erop maar hij zit hier nog een weekje in het hotel naast ons, dus we zullen er wel voor zorgen dat hij 's avonds nog iets kan gaan doen met zijn ex-collega's :-) Meer heb ik niet voorlopig denk ik... Ciao! x