smerig, smeriger, smerigst

Hallo! Vanmorgen fris en monter wakker geworden. De karaoke gisteren in Tasty Waves was leuk, maar we zijn op tijd vertrokken. Het leuke aan karaoke hier is dat niemand zich schaamt om te zingen. En als je een liedje alleen gaat zingen, springt er in no-time wel genoeg volk mee op het podium om je bij te staan. Ik wil volgende zaterdag zeker teruggaan en Robbie overtuigen om toch ook een liedje te zingen! Zondag bosdag vandaag.
Het eerste dat we zien als we in het center arriveren is een dode wasbeer, half ondergestopt onder een dekentje. Ze hebben hem vannacht ergens opgehaald maar alle hulp kwam te laat :-( Goed, zondag bosdag dus... Op zondagen zijn er geen tours en dus gaan alle apen mee, ook diegene die normaal in de voormiddag in de kooi blijven voor de toeristen. Dat betekent dus ook de kleine Mitchi, het slingeraapje dat de eerste werkdag heel de tijd rond mijn nek hing. Ze is zo schattig dus ik keek er naar uit om met haar te spelen in het bos. Ik had niet gedacht dat ik zo zou vloeken op dat mormel! Voor alle duidelijkheid: ik vind haar nog steeds superschattig en onze dag in het bos was fantastisch. Maar ik heb er nog nooit ZO smerig uitgezien! Het begon dus al met Mitchi die van het begin af op mijn hoofd zat en ik vond dat ze stonk. Robbie zag dat er een half opgedroogd stuk str... aan haar achterwerk hing en zo zat ze dus in mijn nek, in mijn haar... vond ik niet zo aangenaam. In de bosrugzak bevindt zich altijd een pakje wet wipes (of white whipps zoals Nerea ze in haar grappig engels noemt) en ik moest dus een manier vinden om haar proper te maken. Nu heb ik daar een groot probleem mee. Een van de duizenden redenen dat ik geen kinderen wil is kak. Ik haat kak. Ik heb in het center geen problemen met hertenkak, vogelkak, luiaardkak, zelfs smerige wasberenkak... maar apenkak ruikt naar mensenkak en babyapenkak is zoals babykak... en dat... kan.ik.NIET.hebben! Ik ging dus Sam Gooris-gewijs tewerk om uitgebreid kokhalzend de kak van Mitchi's poep te vegen. Echt niet leuk, maar Robbie vond het heel amusant! Enfin, toen ze weer proper was vond ik haar weer wat leuker, al week ze geen seconde van mijn zijde. Toen ik op een gegeven moment een manier had gevonden om haar even los te krijgen liep ik hard weg en in de daaropvolgende seconden brak mijn hart in duizend stukken. Mitchi zat daar, zich vastklampend aan Robbie's been, naar mij te kijken met haar mondje in de schattigste O-vorm die je ooit hebt gezien, te piepen en te huilen. Ik kon het niet langer aanzien en stak mijn armen naar haar uit, zodat ze de beslissing nam mij de rest van de dag niet meer los te laten. In koor: ooooooh! Aldo plakte dan weer een groot deel van de dag vast aan Robbie. De meeste andere apen gingen het bos in, maar Shacky kwam af en toe terug voor Robbie en Nerea voor ons beiden. Nerea wilde Mitchi de hele tijd komen knuffelen, maar die laatste vond dat blijkbaar niet zo leuk, en toen Nerea moe werd en even bij mij wilde komen slapen, begon Mitchi te huilen en liet aan Nerea haar kleine scherpe tandjes zien. Die arme Nerea ging dan maar zielig op een tak liggen rusten. Quima was ook weer heel lief en zelfs de kleine schattige maar niet aanraakbare Julia kwam een paar keer langs op ons deken en we konden haar voorzichtig aaien. Het is net een eekhoorn, zo fijn en zo licht! Rond de lunchtijd beseften we dat het zondag was en dat er helemaal niemand ons zou komen aflossen vandaag. We moesten het dus stellen zonder lunch. Ach ja, wat moet je met lunch als je zoveel plezier hebt! Rond 15u werden de apen onrustig. Ze begonnen allemaal terug te komen uit het bos en sommigen liepen de weide in. Apen hebben een soort ingebouwde klok en ze weten wanneer de vrijwilligers zullen komen om terug naar het center te gaan. De ene na de andere aap begon de weide in te lopen. Als dat gebeurt moet je er met een bocht naartoe lopen, je hand uitsteken en dan springen ze op je zodat je ze weer kan meenemen naar het bos. Het probleem is wel dat je dat nooit samen mag doen, dat zien de apen als een teken dat het tijd is om te vertrekken en dan begint de kermis helemaal. Dus om de beurt gingen we apen vangen. Er zaten er zo soms 4 op mij, met Mitchi nog steeds vastgeplakt in mijn nek en met haar sterke handjes trekkend aan mijn haar. Er zijn comfortabelere manieren om te wandelen. Nu staat er wat verderop in de wei een grote boom met een schommel aan. De vrijwilligers bleven maar weg terwijl ze er allang hadden moeten zijn en de apen werden helemaal gek en begonnen allemaal weg te lopen. Die schommelboom was onze redding! We gingen ernaartoe en de apen zagen het als een fijne afleiding. Ze bleven in de boom, en sommigen kwamen mee met me schommelen. De leukste speeltuin ever!! Uiteindelijk kwamen de vier meisjes in zicht die de apen mee kwamen halen en konden we vertrekken. In het center keek iedereen mij aan om vervolgens in de lach te schieten "je ziet eruit of je van een oorlog terugkomt!" Inderdaad, Robbie heeft vandaag zoveel geluk gehad als ik pech heb gehad. Mijn kleren zien er niet uit, ik stink uren in de wind en mijn haar... wel, ik had niet gedacht dat ik dat ooit nog uitgekamd zou krijgen. En Robbie heeft helemaal niks! Maar ik vind het allemaal niet erg, het was zo'n leuke dag! Maria vraagt me of ik genoeg aap heb gehad of dat ik ze ook nog hun flesjes wil geven. Natuurlijk wil ik dat! Hoe kan je nu teveel aap hebben gehad op een dag! Robbie geeft Manina en Papetta in de aparte kooi hun flesjes en ik voorzie Chiki-Chiki, Aldo, Tarantella en Julia van hun pap. Encar doet de rest en ze lijkt blij te zijn dat het zo goed gegaan is vandaag. Dan is de werkdag over en de fietstocht naar huis heeft nog nooit zo lang geduurd... ik kijk ZO hard uit naar mijn douche! Onderweg krijg ik vreemde blikken, zo erg zie ik er dus uit. Komt er nog bij dat het hier sinds gisteren heel druk is in Puerto Viejo. Dat heeft alles te maken met Independence day, die morgen plaatsvindt. Anyway, de douche is hemels en we besluiten vandaag gezellig "thuis" te blijven. Het voelt in elk geval al als een thuis, we zijn in en in gelukkig... Pura Vida...
Ciao x