De leukste miereneter ter wereld

Hola! Vanmorgen begon een beetje pijnlijk, ik had vreselijk slecht geslapen en dat was te wijten aan de ongeveer 30 muggenbeten die ik gisteren heb opgelopen tijdens het plukken van hibiscustakken. Gelukkig voel ik me na een ontbijt en een kopje koffie onder de ochtendzon alweer een heel stuk wakkerder en we vertrekken naar het werk. De nieuwe vrijwilligers die gisteren hun introductie hebben gekregen beginnen vandaag te werken en mijn eerste taak bestaat eruit om ene Fiona uit Oostenrijk te tonen waar we takken gaan plukken en welke takken dat precies moeten zijn. Deze keer spray ik ruim met off-spray... mij hebben ze niet meer! Daarna help ik een beetje waar nodig en tegen dat de tours beginnen kan ik eindelijk kennismaken met Tammy... de miereneter. Ik heb hier naar uitgekeken, ik vind miereneters fascinerende en fabelachtige dieren, en deze is bijna volledig blind en superaanhankelijk. Dat is natuurlijk allesbehalve normaal gedrag, hij is waarschijnlijk als huisdier gehouden, maar voor mij is het wel leuk. Ik breng bijna de hele dag met hem door en hij verovert direct mijn hart. Ik zit met hem op een deken in de zon, Xai komt er gezellig bijzitten en Chicken (een soort kip) legt zich er ook even bij. Curro de regenboogtoekan komt af en toe om een hapje vragen... ik heb hier soms echt het gevoel dat ik in een Disney film ben beland :-) Mijn taak met hem is simpel: hij mag gaan wandelen zoveel hij wil, ik moet hem alleen oppakken als er herten of toekans in de buurt zijn en als toeristen hem willen aanraken, ik moet hen dan uitleggen dat aanraken hem stress bezorgt... terwijl ze zien hoe ik hem knuffel, ik denk niet dat ik geloofwaardig klink :-) Verder moet ik hem voeren met een beker pap gemaakt van yoghurt, fruit en termieten (lekkerrrrr). Tammy steekt zijn hele snoet in de beker zodat hij vol melk hangt en opeens... bam, valt hij in slaap op mijn schoot. Tammy vol termietenpap, ik vol termietenpap. Verder houdt hij ervan om in je haar te klimmen (doet me denken aan mijn wasbeertjes vorig jaar), met zijn scherpe klauwen langs je benen omhoog te klimmen en zijn tong in je oren proberen te steken. Als lunch krijgt hij dan een stuk echt termietennest en hij gaat er als een gek in tekeer, slurpt alle termieten naar binnen en met zijn klauwen breekt hij heel het nest af, schattig om te zien :-) Ik hoop dat ik nog veel tijd met hem kan doorbrengen. Robbie zit intussen in het bos en weet te vertellen dat Shacky heel lief was en dat Kima (een van de grotere kapuchijnaapjes zelf sprinkhanen heeft gevangen! Dat is natuurlijk heel goed voor zijn kansen op een bestaan in het wild! We lunchen samen in het center en moeten grinniken als we bedenken hoe raar jullie zouden staan kijken bij dit tafereel. Een paar rare kwieten rond een tafel, allemaal in hun eigen taal kwetterend, en dan een stuk of 4 tropische vogels die rondvliegen, op je hoofd zitten, toekijken hoe je iets uit de microgolfoven pakt, dingen uit je zakken proberen te stelen... het moet een maf zicht zijn :-) De namiddagshift is altijd kort, die duurt ongeveer van 14u tot 15u30. Gelukkig misschien, want als je niet naar het bos gaat is er niet meer zoveel te doen in het center. Robbie gaat naar het bos met Papetta en Manina. De twee gekke vrouwtjes wiens vertrouwen ik vorig jaar mocht winnen. Ze moeten nu altijd apart naar het bos omdat het niet gaat met de groep apen. Ik vind het zielig voor hen. Vooral Manina, ze is een beetje anders en zal nooit een echte aap zijn vrees ik, en op de koop toe is ze fel vermagerd :-( Papetta aan de andere kant, was vorig jaar te mager en ziet er nu een stuk beter uit! Ik heb in de namiddag weer "enrichment" en moet deze keer met een botte zaag lege kokosnoten in twee zagen zodat we er later speelgoed van kunnen maken. We moeten dit met twee doen, maar er is maar 1 zaag... de jrc logica is soms ver te zoeken ;-) Wat ik nog niet had verteld is dat er achter de werkbank waar we die dingen doen een soort quarantaine hok is. Daarin zit een volwassen slingeraapje met een triest verhaal. Ze hebben hem gevonden bij een rivier, hij was duidelijk als huisdier gehouden want er zat een ketting om zijn nek en armen... In een poging zichzelf te bevrijden had hij zijn eigen arm half afgebeten. Dat armpje hebben ze hier moeten amputeren. Gelukkig heeft hij zijn staart nog, wat het belangrijkste is om mee te klimmen en te slingeren... het zal tijd nodig hebben om zijn trauma te verwerken, maar Encar is ervan overtuigd dat hij er doorkomt! Om half 4 springen we op onze fietsen om eerst een duik in de zee te nemen en vervolgens een welverdiende douche. Terwijl ik blog zorgt Robbie voor het eten en straks... wel het is dinsdag dus dat betekent Tasty Waves! We moeten morgen werken dus we beloven onszelf het niet te laat te maken... :-o Ciao! x